ΑΠΟΡΙΕΣ ΙΙΙ

(συνέχεια…)

Τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου (1610), ο Γαλιλαίος έστειλε στον Τζουλιάνο των Μεδίκων άλλο ένα ανάγραμμα. Αυτήν την φορά, επρόκειτο για μια φράση, που, όμως, δεν έβγαζε κανένα νόημα:

Haec immatura a me iam frustrra legunturoy

Ένα μήνα αργότερα, ο Γαλιλαίος αποκάλυψε στον πρεσβευτή την λύση του αναγράμματος:

CYNTHIAE FIGURAS AEMULATUR MATER AMORUM
(Η μητέρα του έρωτα ζηλώνει τις μορφές της Κύνθιας)

Mater amorum ήταν φυσικά η Αφροδίτη και Κύνθια, η Σελήνη. Ο Γαλιλαίος είχε ανακαλύψει πως ο δεύτερος πλανήτης περνούσε κάποιες κυκλικές φάσεις, παρόμοιες με τις σεληνιακές - αυτό συνιστούσε επίσης μιαν περαιτέρω απόδειξη του ότι περιστρεφόταν γύρω από τον ΄Ηλιο.

Και πάλι ο Kepler βάλθηκε να αποκρυπτογραφήσει το ανάγραμμα και για μινα άλλη φορά έφτασε σε διαφορετική λύση:

MACULA RUFA IN IOVE EST GYRATUR MATHEM ECC
(Στον Δία υπάρχει μια ερυθρά κηλίδα, που περιστρέφεται μαθηματικά)

Και πάλι η «ψευδής» λύση του Kepler απεδέιχθη αληθής. Πράγματι, στον Διά υπάρχει μια μεγάλη ερυθρά κηλίδα, που περιστρέφεται κανονικά, «μαθηματικά» και που δεν έμελλε να αποκαλυφθεί παρά μόνον το 1885, δηλαδή σχεδόν μετά τρεις αιώνες, όταν τελειοποιήθηκε το κατοπτρικό τηλεσκόπιο του Νεύτωνα.

Πώς εξηγείται αυτή η διπλή σύμπτωση;

Η πιθανότητα του ότι ένα ανάγραμμα τριάντα και πλέον γραμμάτων επιδέχεται από καθαρή τύχη και δεύτερη νοηματική αναδιάταξη και πως αυτό το «παρείσακτο» νόημα αντιστοιχεί σ΄ ένα πραγματικό γεγονός που είναι άγνωστο κατά την στιγμή της σύνταξης και της αποκρυπτογράφησης του μηνύματος, είναι τόσο μικρή, ώστε να μας κάνει να σκεφτόμαστε μιαν απόκρυφη εξήγηση. Το δε γεγονός πως τούτο συνέβη δύο φορές διαδοχικά, αγγίζει το θαύμα.

Λοιπόν;