Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Χέρια Μαγικά...
και μυρωδιές από κόκκινες, ζαχαρωτές καραμελίτσες. Ο, εσαεί, λόγω εγγενούς εγωπαθούς αμφιθυμίας και ρηχότητος απαρνηθείς παράδεισος.

14 σχόλια:

tk είπε...

Τελικά η γνώση είναι δύναμη...?

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αν δεν σε ήξερα...θα νόμιζα ότι το είπε ο Πολύδωρας! χαχαχα

Θερμεσιλαος είπε...

@ morfeas,
η γνώση είθναι γνώση. η επίγνωση είναι, ίσως, δύναμη νομίζω. αλλά, δεν είμαι σίγουρος. δες, αν πούμε πως η γνώση είναι για τον καθένα ένας οιωνός, τότε η ισχυρότηης του εξαρτάται από την ερμηνεία του, κοντολογίς, απόπ την βούλησή μας. κι έπειτα, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς σημαίνει δύναμη, ο όρος έχει τόσες πολλές παραμέτρους...

@ ασκαρδαμυκτί,
αντιλαμβάνομαι πς είσαι σε πλήρη ... προεκλογική περίοδο. και υποπτεύομαι πως είσαι και οποαδός του πασοκ - όλους με υποκοριστικά τους αναφέρεις στο μκπλογκ σου, ας πούμε κάτι σαν γιωργάκης.. :))

την καλημέρα μου.
Θ.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Θερμεσίλαε, πες αλέυρι! Ο "Ανώνυμος ο Έλληνας" σε ζητάει...

ερμία είπε...

παραδεισος;; πού ειναι;;;
πετάχτε με κι εμένα μέσα

Θερμεσιλαος είπε...

μορφέα, συμπληρωματικά. μετά από σκέψη, νομίζω πως η δύναμη είναι απόρροια σχέσης κι όλχι γνώσης..

ερμια,
ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. άλλωστε εμπεριέχει τόσο πολλή νομενκλατούρα, κάτι σαν την επίγεια κόλαση.όπότε, καλύτρη η εις το επέκεινα κόλαση, δημοκρατικότερη...

tk είπε...

Μμμ... σχέσης με τι? Με τους "σωστούς" ανθρώπους και τις "σωστές" καταστάσεις?

Θερμεσιλαος είπε...

μορφέα, αναφέρομαι σε κάθε μορφής σχέση, καλή, κακή, ουδέτερη. ο καθένας μετράται μόνο σε συνάρτηση με τον άλλο (εξ ου και "η κόλαση είναι οι άλλοι"). έτσι η γνώση από μόνη της δεν αρκεί. ίσως η επίγνωση να είναι δοκιμότρος όρος. επι πλέον, η δύναμη δεν είναι πάντα προς επιβολήν είν αι, συνηθέστερα, προς αντοχήν δεινών.. και προσωπικά, έχοντας υπ' όψη μου το ομόρριζο των λέξεων συμφορά και συμφέρον, υποπτεύομαι πως το καλό και το κακό είναι απολύτως συμβατικές έννοιες.

Ανώνυμος είπε...

Τι θα ήταν όμως η γνώση χωρίς τη μνήμη … τη συνέχεια πέρα απ’ το Α μιας αρχής και το Ω, το μέγα του τέλους ?
Και μήπως δεν είναι σοφός ο έχων την επίγνωση της αγνοίας του ?
Αδύναμος ο αγχίνους λοιπόν ή ευτυχής ?
Αυτά τα ολίγα γι αρχή … εύχομαι να ακολουθήσουν πολλά περισσότερα. Έρωσθαι και αγαλιάσθαι !!!!

[Εδώ και δυο μέρες που σας ανακάλυψα, διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα κείμενά σας κι είναι άλλοτε σαν να βάζετε φωτιά στα μπατζάκια μου κι άλλοτε σαν την πολυπόθητη βροχούλα που τη σβήνει (… που θα ‘λεγε κανείς επηρεασμένος απ’ τα γεγονότα). Θα ‘θελα πολύ, ν’ αφήσω σχόλια σε όλα, αλλά προς το παρόν, μένω (… και εμμένω) στο μικρό, ευειδές, εύοσμο και εύγευστο κομμάτι του παραδείσου που δε χάσαμε… τη δύναμη (…αλλά και γνώση) των αισθήσεων. Ίσως, γι αυτήν και μόνο την παραχώρηση, οφείλουμε να Τον προσφωνούμε Πανάγαθο.]

Θερμεσιλαος είπε...

vermint, όπως μου ζητήσατε, αφήρεσα τα σχόλια σας από το άλλο θέμα στο μπλογκ.
σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια αλλά και για τις απόψεις σας, τις οποίεςς σπεύδω να σχολιάσω.

κατ' αρχήν, η γνώση εδράζεται μονοσήμαντα στην μνήμη. χωρίς μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει και λογική και κατά συνέπειαν και γνώση.
νομίζω πως ο σοφός δεν έχει υποχρεωτικά επίγνωση της άγνοιάς του. έχει όμως, σίγουρα, επίγνωση των ορίων της γνώσης του. το παρά πέρα άγνωστο οι σοφιστές π.χ., ονόμαζαν εποχή. δείτε τις απόψεις πολλών επιφανών φυσικών περί του θέματος αυτού - νομίζω πως επιβεβαιώνουν αυτήν την άποψη.

έχω την αίσθηση πως η φράση σας, "η δύναμη (αλλά και η γνώση) των αισθήσεων" είναι αυτοαναιρούμενη και ίσως θελήσετε να προσφέρετε περισσότερα στοιχεία. η αίσθηση είναι μια πρωτογενής, οιονεί ζωώδης λειτουργία - μήπως μιλάτε για την δύναμη του ενστίκτου; ή να καταλάβω πως αναφέρεστε στην δύναμη που συνυπάρχει ενίοτε στην αντίληψη και την κατάληψη, τα στάδια που έπονται της πρόσληψης; λέω τούτο έχοντας διαβάσει την τελευταία ερώτηση του σχολίου σας.
καλημέρα.
Θερμεσίλαος

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα και πάλι κι ευχαριστώ σας για τη φιλοξενία!
Κατ’ αρχάς, να πω πως συμφωνώ κι εγώ με την άποψη της πρώτης παραγράφου του σχολίου σας. Αυτά που ήθελα να συνδέσω με την απορία μου, είναι το Σωκρατικό "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" με το χριστιανικό "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" ή τη "γαλήνη της άγνοιας", όπως γράψατε σε άλλο κείμενό σας… κι όχι τόσο για να δώσω μια απάντηση ή να φτιάξω μια θεωρία, αλλά περισσότερο για να δρομολογήσω τις σκέψεις που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το αρχικό κείμενο και τα σχόλια που ακολούθησαν, προς μια άλλη κατεύθυνση. Για να εξηγούμαι, δεν είχα σκοπό να σας μπερδέψω… ίσως συνέβη, γιατί κι εγώ δεν τα έχω τακτοποιημένα όλα αυτά σε επιστημονικά κουτάκια, αλλά ατάκτως ερριμμένα στο κεφάλι μου, που δεν χωρά και πολλά. Αυτό που ήθελα να πω σε σχέση με τα όρια των αισθήσεων, της μνήμης και της γνώσης (που σαφώς, ως οι κατεξοχήν εγκεφαλικές λειτουργίες, όπως κι εσείς τονίζετε, συνδέονται) είναι πως, ορίζονται από το ανθρώπινο μυαλό, ενώ αν το καλοσκεφτούμε, όρια στην αίσθηση, τη μνήμη και τη γνώση, δεν υφίστανται. Κάτι που αντιλαμβανόμαστε με ένα αισθητήριο όργανό μας πχ. και λέμε πως υπάρχει, ταυτόχρονα εντυπώνεται και στη μνήμη και αποτελεί την αρχή μιας εμπειρικής γνώσης. Έτσι όμως, τοποθετούμε τα όριά του (… την αρχή του, συγκεκριμένα) εκεί που εμείς το νιώσαμε και το γνωρίσαμε. Αυτό όμως που υπάρχει, δεν έχει μόνο παρόν κι ό,τι έχει παρελθόν, κουβαλάει και τη μνήμη του τι υπήρξε. Αγγίζοντας κάτι, το δέρμα δεν αισθάνεται μόνο, αλλά και θυμάται, που λέει κι ο Καβάφης (…ποιητική αδεία, θα μου πείτε… έστω). Από την άλλη κι αυτό το κάτι, κουβαλά τη δική του μνήμη και γνώση, σε μια συνέχεια πέρα από μας… πέρα από το Α και το Ω, που χρησιμοποιούμε για να το ονομάσουμε και να το (περι)ορίσουμε. Αυτή η συνέχεια, που παρεμπιπτόντως, συναντάται και στην έλικα του ανθρώπινου γονιδιώματος, όπως και στη μαθηματική απεικόνιση του απείρου, για μένα σηματοδοτεί την ελευθερία και κατ’ επέκταση τη δύναμη του νου.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν σας μπέρδεψα περισσότερο… αν θέλετε, για να μη μακρηγορώ και σας κουράζω, μπορώ να σας στείλω με e-mail, τους συνδέσμους όπου έχω δημοσιεύσει αναλυτικότερα τις απόψεις μου επί του (φλέγοντος, είν’ η αλήθεια) θέματος.

ΥΓ. Σας ευχαριστώ και για τη διόρθωση.

Θερμεσιλαος είπε...

vermint,
ευχαριστώ για το μακροσκελές και άκρως διαφωτιστικό σχόλιό σας. δεν είμαι σίγουρος πως ισχύει ο συγκρητισμός (έτσι τον αντιλαμβάνομαι) που αναφέρετε στην κεντρική παράγραφό του σχολίου σας, "όρια στην αίσθηση, τη μνήμη και τη γνώση, δεν υφίστανται". ίσως να μπερδεύομαι. ίσως λόγω διαφορετικής χρήσης των όρων. αυτό, που εσείς ονομάζετε σε μερικά σημεία "γνώση" για μένα αποτελεί "επίγνωση", που, αναμφίρητα όμως, έχει μια διαφορετική συνεκδοχή.
ακόμη, έχω την αίσθηση πως οι τρεις εκδοχές, που αναφέρετε, η σωκρατική, η χριστιανική και η άλλη, έχουν διαφορετικό ειδικό βάρος η κάθε μια και πιθανώς δεν είναι εν σειρά αλλά εν αντιθέσει..
ναι, θα ήθελα να διαβάσω αναλυτικώτερα τις απόψεις σας και σας ζητώ να μου στείλετε τους σχετικούς συνδέσμους ευχαριστώντας σας εκ των προτέρων.
καλό σας βράδυ.
Θ.

Vermint είπε...

Προσπάθησα να σας στείλω ένα μήνυμα, αλλά δυστυχώς, δεν έχω πρόσβαση στο e-mail που έχετε (…αν έχετε) στο προφίλ σας. Μου ζητά να κάνω λογαριασμό και να δώσω e-mail κι ενώ συνδέομαι κανονικά μ’ αυτό, όταν επιχειρώ αποστολή e-mail, δεν το δέχεται. Εν πάση περιπτώσει, μπορώ κι εδώ να παραθέσω τους συνδέσμους που σας έγραψα, αλλά φοβάμαι μήπως κατηγορηθώ για διαφήμιση του φόρουμ της παρέας μου κι αυτό είναι κάτι, που σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκω. Ίσως αν είχα την άδειά σας …

Θερμεσιλαος είπε...

vermint,
παρακαλώ, πράξατε κατά το δοκούν. πάντως, το ημέηλ που αναφέρω στο προφίλ μου, λειτουργεί. χρησιμοποιείστε το με τον ίδιο τρόπο, όπως στέλνετε και σε άλλους με το outlook σας.
καλημέρα.
Θ.