Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007


Ετελεύτησεν την 19ην Σεπτεμβρίου και περί ώραν τρεις και τριάντα, απογευματινήν

Θα έρχεται πια πολύ σπάνια, μερικές φορές σκέφτομαι ότι μπορεί να χάθηκε οριστικά, να χώθηκε κι η σκιά του ακόμη στο χώμα, μαζί με το κορμί του, έπειτα θα εμφανίζεται και πάλι, απροειδοποίητα πάντα, θα κάνει ένα αδιόρατο νόημα να κλείσω τα φώτα - για κάποιο μυστήριο λόγο οι νεκροί δεν τα πάνε καλά με το φως, ίσως γι' αυτό και τούτος θα έρχεται πάντα νύχτα, μπορεί πάλι να θέλει την αποκλειστικότητα του νου και της ματιάς μου.
Θα ανάβει τσιγάρο, πάντα απορούσα πώς ένας άνθρωπος με κατεστραμμένα πνευμόνια θέλει να καπνίζει, τώρα δεν έχει τέτοιες έννοιες, θα μένουμε για λίγο σε τούτη τη συντροφική σιωπή - είναι τόσο λίγοι αυτοί που μπορούν να επικοινωνούν ακόμη και χωρίς αυτό το πέρα-δώθε των λέξεων.
Θα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το ξεχασμένο, εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, παρατσούκλι μου, το όνομά μου αγνοείται, ανήκει στους καινούργιους. «Ασπρίζουν τα μαλλιά σου, το ξέρεις;», το ξέρω…, το ξέρω. «Είναι από το πολύ δόσιμο και τα λίγα φιλιά»,λέει. «Όχι , όχι, τα χρόνια μόνο», αποκρίνομαι εγώ και κρύβομαι.
Τι να πεις σε κάποιον που δεν ανήκει στη ζωή, ούτε οι Εκλογές, ούτε το Ασφαλιστικό του λένε τίποτα, χαμογελά, «πες μου κανένα παραμύθι, πες μου για τις περιπέτειες των λέξεων ή για την θάλασσα όταν σε τυλίγει, πες μου πάλι πώς οι νεραϊδοπαρμένες σμίγουν με το φεγγάρι ή πώς τα μωρά μιλούν με τα λουλούδια».
Αχ, δεν μπορώ, οι λέξεις που θες κολλούν, πρώτα στο μυαλό μου και μετά στο λαιμό μου, βαριές και άυλες, κι εγώ πονάω, πονάω τόσο πολύ που μπορώ να κλείσω τον πόνο στη χούφτα μου και να σ’ τον δείξω, να δεις το σχήμα και το χρώμα του, «γιατί; γιατί;», να, αυτά γίνονται άμα ακρωτηριάζουν ένα κομμάτι σου, αναισθητικό δεν έχουν βρει και δεν τους νοιάζει. Το θρόισμα ακούγεται ξανά, η ώρα της αναχώρησης, «Θυμήσου τα λιόδεντρα στην Άφησσο, τις σιωπές μας και αγκάλιασε την μνήμη».

Αντίο, φίλε μου, Τ..

Αφιερωμένο στον τελευταίο παιδικό μου φίλο, που έφυγε κι αυτός, όπως κι ο άλλος κι ο άλλος, νωρίς… Χθες…

14 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Eσύ πάντως του στάθηκες μέχρι τέλους πιστός και καλός φίλος...

aparadektos είπε...

Φίλε θερμεσίλαε,
τα συλλυπητήρια μου. Είναι περίεργο το πως μερικές φορές σε αγγίζουν κάποια περιστατικά ανθρώπων που δεν γνωρίζεις παρά ελάχιστα, αλλά αυτά τα ελάχιστα είναι άκρως ενδιαφέροντα και σημαντικά. Δεν σου κρύβω πως κάθε φορά που σε διάβαζα έριχνα και μια ματιά στο φίλος σου. Μέσα από τις ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ του κατάλαβα πόσο πολύ σε αγαπούσε. Είναι χαρακτηριστικό το ότι έκανε ιστολόγιο μόνο και μόνο για να μπορεί να επικοινωνεί μαζί σου. Να σε συμβουλεύει και να σε συμβουλεύετε, να σου θυμίζει τις καταβολές σου, να σε νιώθει δίπλα του. Από το πνεύμα, τις γνώσεις και την παιδεία του σκιαγραφείται ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος.
Από τα γραπτά σου έχω συμπεράνει ότι είσαι ένας πολύ μορφωμένος και βαθειά προβληματισμένος άνθρωπος. Διαβάζοντας τον Τ. σκέφτηκα : Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Ταιριάζατε τόσο πολύ, όσο μόνο οι παιδικοί φίλοι μπορούν.
Και πάλι συλλυπητήρια.

Μαρω_Κ είπε...

Οταν οι απουσίες μετράνε τις μέρες μας.........
Οταν οι παρουσίες μας αφήνουν παγερά ενδιαφερομένους...

Ανώνυμος είπε...

Συλληπητήρια. Μόνο αυτό.

Croft είπε...

Αγαπητέ Θερμεσίλαε σου αφήνω ένα ποιήμα για ... επικήδειο αγαπημένου προσώπου. Είναι αριστούργημα. Ακούστηκε στο "4 γάμοι και μια κηδεία".

Stop all the clocks, cut off the telephone, W. H. Auden

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.

Θερμεσιλαος είπε...

σας ευχαριστώ, όλους, πολύ. θα ξέρετε, βέβαια, πως οι φιλίες είναι χαρμόλυπες. πάντοτε. ιδιαίτερα οι παιδικές.
καλό σας βράδυ.
Θ.

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Κάθε θάνατος είναι ένα "σπρώξιμο" μια "κραυγή" προς τη ζωή.Γιατί; ... μόνο όταν καταλαγιάσει ο πόνος της απουσίας, μόνο τότε το νιώθεις..δεν το καταλαβαίνεις..δεν το εξηγείς..Απλά υπακούς στη ζωή!
Κουράγιο...

Spitogata είπε...

Καταλαβαίνεις πως μεγαλώνεις, όταν οι φωτογραφίες των νεκρών γύρω σου, γίνονται περισσότερες από των ζωντανών...λέει ο πατέρας μου.
Εύχομαι να μην έχεις πέσει σε αυτή την δίνη.

Συλληπητήρια καλέ μου.
Θερμά συλληπητήρια. Ο φίλος σου θα ζει πάντα μέσα στην γεμάτη νιότη καρδιά σου!

tk είπε...

-Μπαμπά γέρασες, άσπρισαν τα μαλλιά σου
-Ο άνθρωπος δεν γερνάει όταν ασπρίζουν τα μαλλιά του, αλλά όταν μαυρίζει η καρδιά του

Το είχε πει ο πατέρας μου, όταν άρχισαν να πρωτοασπρίζουν τα μαλλιά του. Δεν υπάρχει παρηγοριά όταν χάνεις παιδικούς φίλους. Ακόμα θυμάμαι τον πατέρα μου όταν μια μέρα μπήκε στο σπίτι βουρκωμένος και μας είπε ότι πέθανε ένας παλιός του συμμαθητής. Μετά έσπασε. Δεν τον είχα ξαναδεί να κλαίει...
Ήταν 47 ετών τότε...

habilis είπε...

Θα ερχεται συχνα .Οι δικοι μας ανθρωποι δεν μας ξεχνανε ευκολα ...

Θερμεσιλαος είπε...

η ψυχή μου το ξέρει,
ναι, έχετε δίκιο. τα περί ζωοποιού πένθους αναφέρει και ο αγ. γρηγόριος ο νύσσης. διεξοδικά.

----

σπιτόγατα,

σ' ευχαριστώ πολύ. η έννοια του θανάτου δεν με τρομάζει. ούτε αυτή της απώλειας. όπως είπε κι ο φίλος μου, πολύ το δόσιμο, λίγα τα φιλιά. λέτε ν' αλλάξει ο άνεμος; κάποτε να φυσήξει, όπως φύσαγε;

-------

μορφέα,

δυστυχώς δεν είδα ξμέηλ στο μπλογκ σου. κρίμα. ξέρεις σκέφτομαι έναν στίχο ενος αγαπημένου μου ποιητη, του ν.-α. ασλάνογλου, που λέει "κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια μου όσο παλιώνω" και δυστυχώς δεν είναι μόνον η αναχώρηση του παιδικού μου φίλου, είναι κι άλλα πολλά, επώδυνα και παρατεταμένης διάρκειας. Τα καλά μαντάτα αποκρύβουνε την παρουσία τους, μου ΄χε πει ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης στο σπίτι του στην Όλγας. Το ΄88.

---------

χαμπίλη, έισαι επιδέξιος, σωστά το λες, έτσι είναι.

----
γενικώτερα: όταν πέθανε ο παππούς μου, πριν κοντά πενήτα χρόνια, είχα ρωτήσει την γιαγιά μου γιατί δεν έκλαιγε. και μου απάντησε πως το άλγος εκφράζεται κατά μόνας και με μέτρο. δεν ήξερα καν τις λέξεις τότε. τις έμαθα αργότερα, βιωματικά. και υιοθέτησα την στάση της.

καλή κυριακή σ' όλους σας. και όπως λένε θεσσαλιστί ζωή σ' λόγου σας.

θερμεσίλαος ο μάγνης

υγ. σας ευχαριστώ...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ναι, Θερμεσίλαε, είχε δίκιο ο παππούς σου..."κατα μόνας.."

Καλό του ταξίδι...είμαι σίγουρη πως θα τον θυμάσαι πάντα με αγάπη...

Καλό σου βράδυ..

Γλαρένια η ...ιογενής (έτσι για να χαμογελάσεις...)

e-στιχουργός είπε...

Συλληπητήρια Θερμεσίλαε

Συνάντησα εντελώς τυχαία το Blog του Τηλέμαχου. Σήμερα, πήγα να ξαναμπώ για να διαβάσω τις επιστολές του και η πόρτα είναι κλειστή. Αν μπορεί κανείς, και ιδίως εσύ, ας την ξανανοίξει γιατί τα κείμενά του Τηλεμάχου ήταν εξαιρετικά. Έγραψα ένα μικρό κείμενο γι'αυτόν στο δικό μου blog. Το αφιερώνω τώρα στη μνήμη του.

υγ. Και σένα ακόμη, σε βρήκα μετά από αρκετό κόπο, ψάχνοντας με το όνομα Θερμεσίλαος στο google. Σε χαιρετώ.

Θερμεσιλαος είπε...

homo faber,
ευχαριστώ για το σχόλιο σου και για την αφιέρωση στο μπλογκ σου. δυστυχώς, ο τ. θέλησε να φύγει χωρίς ν' αφήσει χνάρια. κι έτσι ούτε κι εγώ έχω το κλειδί.