Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007


Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω


«Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω!», έγραφε ο Νικόλας πριν πολλά χρόνια, πριν φύγει από την οδό Καλλιδρομίου και την ζωή.
Μπαγασάκο... Τη μια, μεγάλα κύματα - μικρά καράβια· την άλλη μικρά καράβια - μεγάλα κύματα· έτσι είναι οι ημέρες, σε πάει και σε φέρνει ο καιρός, έτσι και σήμερα στην Αθήνα.
Λέω σήμερα να μείνουμε στο ωραίον της Πόλης - και να σας περιγράψω το «σκοτεινό ανατρίχιασμα» της απόλαυσης που ένοιωσα ακούγοντας πρωί-πρωί τον θρήνο του αργυραμοιβού γείτονά μου! «Έφαγα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου να μετράω λεφτά... Έφαγα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου να μου μετράνε λεφτά... Έφαγα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου να με μετράνε με λεφτά... Θα εκμετρήσω τον βίον μέσα σ' αμέτρητα λεφτά!» Είπε ο μπαγάσας κι έφυγε προς άγραν κι άλλων χρημάτων.
Άκουσα ο ευτυχής κι έφυγα προς άγραν κι άλλων ωραίων! Καθ' ότι, τι άλλο θα ήθελε η ψυχή μου από έναν τέτοιον θρήνο ν' ακούσει, ώστε να ευφρανθεί το μέσα της και να θελήσει ακόμα περισσότερα ωραία να αγρεύσει για να θρέψει το άγριο κέφι της;!
Ξέρετε, κάθε μέρα οι γιάπηδες μάς προτείνουν να ζήσουμε την ψευτοζωή τους - το πολύ να καταλήξουμε με τον θρήνο του αργυραμοιβού, αλλά ως τότε θα έχουμε ζήσει, λένε, ωραία! με το λαμέ μας τσόκαρο να επιπλέει σαν καρπουζόφλουδα στην πισίνα - πετυχημένοι, ρεαλιστές, ποιητικοί μόνον κατ' ιδίαν και υπό το κράτος των αναμνήσεων, κατά τα άλλα φονιάδες.
Α, μπα! δεν το βλέπω... Όχι όσον τα γράμματα εξακολουθούν να γράφονται, οι λέξεις να λέγονται, οι συνωμότες τού γιατί των πραγμάτων να ψάχνουν. Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι που τυγχάνουν, κατά στιγμάς έστω, ευτυχείς!
Το λέω, κι ας ντρέπομαι, που σε τέτοιους χυδαίους καιρούς προσπαθώ να δικαιολογήσω τους ωραίους γιατί είναι ωραίοι!
Περνώ όσο το δυνατόν καλύτερα. Θα μπορούσα να περάσω ακόμη καλύτερα αν είχα ακόμη περισσότερα χρήματα. Όσο περισσότερα έχει κάποιος τόσο καλύτερα μπορεί να περάσει. Με το δεδομένο βέβαια ότι το επιτρέπει και η υγεία.
Θυμάμαι εκείνη την 25άρα που παντρεύτηκε τον δισεκατομμυριούχο 80άρη που αλλού στις ΗΠΑ. Ναι εκείνη με τα χυμώδη και ποιηματικά μπαλκόνια. Ο 80άρης πέθανε σίγουρα ευτυχισμένος αφού καβάλησε τα μπαλκόνια και την βεράντα για καμιά δεκαετία. Η πρώην γυναίκα του δηλαδή αυτή πριν την 25άρα έκανε μήνυση στην 25άρα ζητώντας κάτι τις από την περιουσία του 80άρη. Νομίζω ότι έχασε και τα κράτησε όλα η 25άρα !!!!.
Κάποιον νόμο προτίθεται να περάσει και ο Γιωργάκης όταν και αν βγει ώστε μετά τον θάνατο του παππού η περιουσία να μοιράζεται στις ζώσες συζύγους ανάλογα με τα χρόνια που πέρασαν με τον παππού. Ξέρει άλλωστε ο Γιωργάκης εξ ιδίας πείρας τι πέρασε η μητέρα του απο την εθνική μπαλκονάτη αεροσυνοδό και την ροζ βίλα. Εμείς να δούμε. Κι ο Κωστάκης (λογοκρισία)
Γαμώ την φτώχεια μου, γαμώ.
Και εσύ μιλάς για ποίηση και για γράψιμο με μολύβι και όχι σε λαπτοπ. Εξασφάλισέ μου 30,000 Ευρώ τον μήνα (ναι μόνο τόσα χρειάζομαι) και μετά είμαι στην διάθεσή σου να σου απαγγέλλω ότι τραβάει η ψυχούλα σου. Κατά τα λοιπά ότι δεν φτάνουμε δεν πρέπει να τα χρωματίζουμε γιάπικα, ανούσια, ποταπά και άλλα χαμηλού επιπέδου τιποτένια.
Μην ξεχνάς υπάρχει και κάτι τι που λέει "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" Οι γιάπηδες το αλλάξανε και είμαι σίγουρος ότι ξέρεις ότι το κάνανε : "όσα δεν φτάνει η αλεπού πηδάει και τα φτάνει". Μια λύση για αυτούς που δεν αντέχουν: να κάνουν το logout μόνιμα.
Τι άλλο χρειάζομαι στα γεράματα;;; Υγεία, χρήμα και δυο ... μπαλκόνια να τ' αγναντεύω, να τα πασπατεύω και να τα διαβάζω Ελύτη την ώρα που θα τα ..... !!!
Σημ. : Πσσστ άκου ξανά : είναι μύθος οτι οι πλούσιοι μπαγάσηδες είναι δυστυχισμένοι και οι φτωχοί μεροκαματιάρηδες ευτυχισμένοι. Το ΄λέγαν παλιά αυτοί οι παλιοφασίστες για να απομυζούν στα κρυφά και να τα τρώνε στας Ελβετίας με μπαλκονάτες. Τώρα λόγω και παγκοσμιοποίησης όλα βγαίνουν στην φόρα και ο πλούτος δεν κρύβεται πιά. Οι CLK έγιναν τα φιατάκια που υπήρχαν άλλοτε. Το πρόσεξες;;;
Μία είναι η λύση γι' αυτούς που δεν αντέχουν: μόνιμο logout και απόσυρση στο Αγιονόρος. Γαμώ την φτώχια μου, γαμώ…

23 σχόλια:

tk είπε...

Ωραία τα λέτε. Έχετε δει το Fight Club? Ύμνος στην συνειδητοποίηση. Τι υπήρχε κάτω από την λογοκρισία...?

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Φαμω την φτωχια μου γαμω!!!

Ανώνυμος είπε...

Κι εμείς που δεν είμαστε ούτε νέοι ούτε καν, φευ, γέροι, που μάθαμε με τα κουκιά και το πεινασμένο βλέμμα, που δεν γνωρίζουμε τους γιάπηδες για να μην μας λείπουν οι παράδεισοί τους, θα συνεχίσουμε να σκαλίζουμε στη σκόνη μας με το μολύβι, αφού μας κόβει τα χέρια το λεπίδι.

Θερμεσιλαος είπε...

μορφεα,
ναι, το έχω δει. δεν το θυμάμαι όμως καλά, θυμάμαι πως πονούσε το δόντι όμως. αν πω τι υπάρχει κα΄τω από την λογοκρισία, τί σόι τότε θα είναι;
(θεσσαλικούς) χαιρετισμούς
---
ρε πυγμαλίων, αν όμως υπήρχαν λεφτά, ε;

χαιρετισμούς
---
δώρα,

λέτε το λεπίδι είναι απο ελβετικό σουγιαδάκι;

χαιρετισμούς

tk είπε...

χε,χε

έχετε δίκιο.

πλάκα θα είχε να μαθαίναμε.
είναι τίποτα κρατικά μυστικά φαντάζομαι...

το ξέρετε αυτό που λέει, "ένα μυστικό που το ξέρουν τρεις είναι μυστικό αν οι δυο είναι νεκροί"
και το άλλο "αν θες κάτι να μείνει μυστικό πες το σε 1000 ανδρες. αν θες να μαθευτεί πες το σε μια γυναίκα"

διαλέγετε και παίρνετε

θεσσαλικούς χαιρετισμούς, από την πάτρα!

Θερμεσιλαος είπε...

μορφεα,
και η πατρα στην ευρυτερη θεσσαλια ειναι.. αλλωστε, η θεσσαλια είναι βασικα μια ιδέα... (Η ιδέα:))
Θ.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μου φαίνεται πως ... όλοι "Θετταλοί" είμαστε!

Θερμεσιλαος είπε...

ασκαρ, αστο να σου φαινεται...
παντως εδω που τα λεμε, ισως να ανηκεις κι εσυ στο θετταλικο μορφωμα, ισως και περισσοτερο απο μας, αφου φαινεσαι και δρας ως ασικης.
απόμένει, βέβαια, προς επίρρωσιν αυτής της θετταλικής ιδιότητας, που απονέμεις στον εαυτό σου, να προφέρεις δυνατά και κυττάζοντας τον καθρέφτη, την φράση "εις την κατάψυξιν". αν ο ήχος ακουστεί "ζ'κατάψυξ'" τότε είσαι, τω όντι, θεσσαλός...
καλημερα.
Θερμεσίλαος

Θερμεσιλαος είπε...

μορφέα,
ξέρετε, σε μερικούς η αέναη χρηματοδότηση των ορέξεων μερικών από τους γονείς χρησιμεύει να ξεπεραστεί αυτό το συναίσθημα της έλλειψης.
άλλοτε πάλι, λόγω απληστίας και βουλιμίας, τούτο δεν αρκεί.
το γεγονός αυτό σημειούται σε μοναχοπαίδια, ιδιαίτερα όταν η μαμά τους είναι "μητέρα-κλώσσα" (ο όρος είναι μια ίσως αδόκιμη μεταφραστική προσπάθεια του αντίστοιχου, αγγλιστί, ψυχολογικού όρου).

ponygirl είπε...

Έχω την εντύπωση οτι ΟΛΑ πλέον έχουν ένα αντίτιμο.. μετράμε τη ζωή σε χρήμα. Έρχονται δύσκολα χρόνια..

Ανώνυμος είπε...

Εγώ είμαι με τους ζηλωτές επαναστάτεςτης Θεσσαλονίκης. Το άγιονόρος σας το αφήνω, έχω να φτιάξω κάτι πιο σύντομα πράγματα (αναγνωρίζω τα όρια τους!!) και μετά να ασχοληθώ με την αιωνιότητα..

Θερμεσιλαος είπε...

ponygirl,
έχω την αίσθηση πως ανέκαθεν όλα είχαν αντίτιμο. βέβαια, δεν ήταν και δεν είναι παντα σε χρήματα.

------

καπ. κουμ, τώρα γιατί έχω την αίσθηση πως οι ζηλωτές ήταν στην σαλονίκη τον 14ο αιώνα για τελευταία φορά, στα παλαμικά...

Ανώνυμος είπε...

δεν έχεις άδικο.. αλλά ήταν ένα είδος κοινωνικών επαναστατών.
Έχει γράψει ένα βιβλίο ο Ν. Ματσούκας για αυτούς.

Ανώνυμος είπε...

Μόνο ένας ωραίος άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει την ωραιότητα και να την θαυμάσει όπως της αξίζει να θαυμάζεται, απλά και ταπεινά…
Το θέμα είναι πως, η αλεπού κάνει κρεμαστάρια αυτά που δε φτάνει, γιατί πολύ απλά, δεν μπορεί να πηδήξει. Ομοίως, ο νεόπλουτος γιάπης, επειδή δεν μπορεί να δημιουργήσει ο ίδιος, αγοράζει τα δημιουργήματα άλλων. Αλλά ξέρετε (… που σίγουρα ξέρετε), ο πίνακας στο "κρεμαστάρι" του τοίχου ενός νεοκλασικού σαλονιού, πάντα θα γράφει Πικάσσο ή Νταλί * … Αυτή είναι η αξία του κι όχι η τιμή που πουλήθηκε. Η υπογραφή θα δείχνει πάντα τον πραγματικό ιδιοκτήτη… το δημιουργό του. Τον μεταπράτη δεν θα τον θυμάται κανείς…

Ως υστερόγραφο, μια γυναίκα "μπαλκονάτη" την κάνει ο Θεός (… άντε κι η επιστήμη, ενίοτε). "Εθνική μπαλκονάτη" όμως, την κάνει κάτι άλλο … τι άραγε ?

*Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή των συγκεκριμένων… "πηδούσαν" κι αυτοί, ως τα τελευταία τους… μεταφορικά και κυριολεκτικά :)

Τα σέβη μου !!!

Θερμεσιλαος είπε...

καπ-κομ.,
:))

----

πυγμαλίον*,

καθυστερημένα, θα ήθελα να σου αναφέρω πως μετά από ενδελεχείς παρατηρήσεις των κοινωνιολόγων, αυτών των οιονεί αυθαίρετων καταστιχογράφων των κοινωνικών μεταστοιχειώσεων, φαίνεται πως η φτώεια δεν είναι το αντικείμενο του ρήματος, που αναφέρεις, αλλά το υποκείμενο. όσο για το αντικείμενο, είμαστε, όλοι και ποικιλοτρόπως, εμείς.

------
ponygirl,

σίγουρα επέρχονται δύσκολα χρόνια. το θέμα είναι πως η παρούσια τους εκλύεται από εμάς τους ίδιους. αλλά στην χώρα μας φταίνε πάντα οι άλλοι, η δύση, η ανατολή, το κεφάλαιο, η πλέμπα, η ε.ε., ο κακός μας ο καιρός κλπ. εμείς δεν φταίμε παρά συλλογικά, διαχέοντας την ευθύνη. προς επίρρωσιν, όταν μιλάμε, όλοι μας, περί των τεκταινομένων (όχι των συμβαινόντων) λέμε οι έλληνες κλπ, δεν λέμε ποτέ εμείς...

------
vermint,
σφάλλετε. η αλεπού πηδάει. το λέει και η ζωολογία. όλα τα άλλα είναι μύθος αυτού του ψευταρά του αίσωπου. δεν είμαι σίγουρος πως ο γιάπης (κι εμείς) αγοράζουμε δημιουργήματα επειδη δεν μπορούμε να τα δημιουργήσουμε. αυτό είναι ένας βασικός κανόνας της συλλογικής οικονομίας. αλλιώς μιλάμε για τον ροβινσώνα κρούσο, που έκανε όλα μόνος του εκτός από μερικά τα έκανε μαζί με τον παρασκευά (λόγω ελλείψεως άλλου συντρόφου). η αξία του κάθε πίνακα είναι αυτή, που του προσδίδει ο θεατής, όχι ο ζωγράφος, όχι ο γκαλερίστας. μετράται δε ποικιλοτρόπως.
ξέρετε, στην ελλάδα που ζούμε υπάρχει πάντα κάτι εθνικό, π.χ. εθνική τραγωδία, εθνική σταρ, εθνικός προμηθευτής - γιατί όχι και εθνική μπαλκονάτη;
τέλος, αναφορικά με το πλαίσιο των ισπανών, που αναφέρετε, προσωπικά τους ζηλευώ και ευελπιστώ να μπορώ να ζήσω, εν καιρώ, σοτν δρόμο, που όπως λέτε, αυτοί εχάραξαν.

καλημέρα σ' όλους.
θ.
υγ. το ράδυ έχει ντημπέιτ των πολιτικών, θέαμα ανώτερον και αυτού της λάμψης - ας μην το χάσουμε λοιπόν...

Ανώνυμος είπε...

Αχ κύριε Θερμεσίλαέ μου, προφανώς και μιλώ μεταφορικώς για τις αλεπούδες και για τα έργα τέχνης… ευελπιστούσα πως θα το καταλαβαίνατε.
Σαφώς κι ο καθένας από μας δε μπορεί να φθάσει τα πάντα, όσο κι αν "πηδήξει" κι αν θέλετε, αυτό που μας χαρακτηρίζει, είναι περισσότερο αυτό που μας λείπει, παρά αυτό που έχουμε κι ευτυχώς, είναι κάτι που δεν έχει να κάνει πάντα με ταξικούς διαχωρισμούς. Η "γιάπικη νοοτροπία" (… αν υπάρχει τέτοια κι αν την αντιλαμβάνομαι ορθώς από το εν λόγω απόφθεγμα) απαιτεί από τους εκπροσώπους της, να κάνουν το παν δυνατόν για να αποκτήσουν με το χρήμα, αυτό που δε μπορούν να έχουν με άλλους τρόπους. Όταν δε, φθάσουν να το αποκτήσουν, του κρεμούν και μια ταμπελίτσα, ώστε να φαίνεται ποιος είναι ο ιδιοκτήτης. Αυτό, εκτός του ότι είναι φοβερά αγχωτικό και ψυχοφθόρο, είναι και μια πλάνη… δε βρίσκετε ?
Για έναν ωραίο άνθρωπο, πάντα έχει σημασία και ο τρόπος προσέγγισης αυτού που του λείπει. Αν δεν είναι και ο τρόπος ωραίος, μένει να θαυμάζει από μακριά αυτό που του λείπει, απλά και ταπεινά. Απ’ ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα απ’ τα γραπτά σας, είστε ένας ωραίος άνθρωπος. Εσείς, ως θεατής ενός έργου (…μιας και το αναφέρατε ο ίδιος) θα θαυμάζατε ποτέ τον αγοραστή του ?

Θερμεσιλαος είπε...

Vermint,

έχοντας διαβάσει με προσοχή το σχόλιο σας, σπεύδω να σας διορθώσω: αν επιλέξετε να μου προσδώσετε τίτλο και στο μέλλον (ο όρος «κύριος» αποτελεί τίτλο, έστω και ως προσφώνηση) τότε κάντε το θεσσαλιστί. συνελόντι ειπείν, η σωστή προσφώνηση θα ήταν κυρ-θερμεσίλαε, όπως κυρ-γιάννη, ή, γιατί όχι, κύρ-μέντιε…

Παρακαλώ σημειώστε πως κι εγώ μεταφορικά μιλώ για αλεπούδες κι έργα τέχνης, αφού και οι δυο όροι είναι, κατ’ εμέ, πολυσήμαντοι.

φοβάμαι πως διαφωνώ μαζί σας. Δε μας χαρακτηρίζει αυτό που θεωρούμε πως μας λείπει η δε συνεκδοχή αυτού με κάνει να ανατριχιάζω, σκεπτόμενος ανέκαθεν πως ο καθείς ορίζεται από τον προσδιορισμό του αναγκαίου. Κοντολογίς, εμένα μου λείπουν διάφορα, αλλά αυτά, που μου λείπουν πραγματικά είναι τα αναγκαία προς την ζωή και, βέβαια, όπως αντιλαμβάνεστε, άλλο η ζωή, άλλο η επιβίωση. Τώρα, τι είναι αγχωτικό και ψυχοφθόρο, εξαρτάται από αμιγώς υποκειμενικά κριτήρια.

δεν καταλαβαίνω τον χαρακτηρισμό «ωραίος άνθρωπος» που αναφέρετε. τι ακριβώς εννοείτε;

και απαντώντας στο τελευταίο σας ερώτημα, υπάρχουν φορές, όπου ναι μεν δεν θαυμάζω τον αγοραστή ενός έργου τέχνης, αλλά τον ζηλεύω…

αναμένοντας τους συνδέσμους που αναφέρετε στο άλλο θέμα, δεχθείτε, παρακαλώ, τους χαιρετισμούς μου.
θερμεσίλαος
υγ. θα σας πρότεινα να μην χαρακτηρίζετε κάποιον από τα γραπτά του. Θα απογοητευτείτε.

Vermint είπε...

Αγαπητέ Θερμεσίλαε, όπως είναι δικαίωμα των συγγραφέων να γοητεύουν με τα γραπτά τους, άλλο τόσο δικαίωμά τους είναι και να απογοητεύουν. Προσωπικά, θα σας έλεγα πως δεν πτοούμαι από κάτι που θεωρώ ενδεχόμενο, έως κι αναμενόμενο, αλλά ταυτόχρονα δεν αφήνω και την όποια πιθανότητα να με προκαταλάβει αρνητικά …
Κατά τ’ άλλα, λαμβανομένου υπ’ όψιν αυτού που πολύ σωστά είπατε, πως ο καθείς ορίζεται από τον προσδιορισμό του αναγκαίου, εγώ ανατριχιάζω στη σκέψη πως μπορεί να με χαρακτηρίσει το απολύτως αναγκαίο για την επιβίωσή μου, που πολύ εύκολα μπορώ να έχω απ’ ότι φαίνεται, εφόσον καταφέρνω να είμαι εδώ και να συζητάμε κι όχι εν τόπω χλοερώ, αναγκαία πρωτεΐνη για να επιβιώσουν τα σκουληκάκια (… έχω την εντύπωση πως λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια… φευ). :)
Η ζήλεια, που αναφέρατε δις στα σχόλιά σας, κατ’ εμέ αντιφάσκει με το συναίσθημα που αποπνέει το αρχικό κείμενο. Εκτός αν, διόλου απίθανο, δεν εννόησα καλώς, διότι στάθηκα περισσότερο στο κομμάτι που λέτε :
"Άκουσα ο ευτυχής κι έφυγα προς άγραν κι άλλων ωραίων! Καθ' ότι, τι άλλο θα ήθελε η ψυχή μου από έναν τέτοιον θρήνο ν' ακούσει, ώστε να ευφρανθεί το μέσα της και να θελήσει ακόμα περισσότερα ωραία να αγρεύσει για να θρέψει το άγριο κέφι της;!
Ξέρετε, κάθε μέρα οι γιάπηδες μάς προτείνουν να ζήσουμε την ψευτοζωή τους - το πολύ να καταλήξουμε με τον θρήνο του αργυραμοιβού, αλλά ως τότε θα έχουμε ζήσει, λένε, ωραία! με το λαμέ μας τσόκαρο να επιπλέει σαν καρπουζόφλουδα στην πισίνα - πετυχημένοι, ρεαλιστές, ποιητικοί μόνον κατ' ιδίαν και υπό το κράτος των αναμνήσεων, κατά τα άλλα φονιάδες.
Α, μπα! δεν το βλέπω... Όχι όσον τα γράμματα εξακολουθούν να γράφονται, οι λέξεις να λέγονται, οι συνωμότες τού γιατί των πραγμάτων να ψάχνουν. Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι που τυγχάνουν, κατά στιγμάς έστω, ευτυχείς!
Το λέω, κι ας ντρέπομαι, που σε τέτοιους χυδαίους καιρούς προσπαθώ να δικαιολογήσω τους ωραίους γιατί είναι ωραίοι!"

Χαρακτηρίζετε τον παραπάνω τρόπο ζωής ψεύτικο κι εν τούτοις τον ζηλεύετε ?
Κι εν κατακλείδι, οικτίρετε τον αργυραμοιβό ή τον θαυμάζετε ?

ΥΓ. Μου ξεχάσατε τον κυρ Αντώνη, που "πάει καιρός που ζούσε στην αυλή, μ’ ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ" :) … ωραίος άνθρωπος !!!
Όσο για την προσφώνηση, αν επιμένετε να την αλλάξω, ίσως θα μπορούσατε να τη δεχτείτε Ζακυνθιστί … το "σιορ Θερμεσίλαε" φρονώ πως σας ταιριάζει περισσότερο… ταμάμ, που έλεγε κι η γιαγιά μου απέ την Πόλη… ωραίος άνθρωπος κι αυτή !!!
Παρεμπιπτόντως, θα σας πρότεινα κι εγώ να μην καμώνεστε πως δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ με το χαρακτηρισμό "ωραίος άνθρωπος"… χωρίς να θέλω να σας προσβάλω, ακούγεται σαν να προσπαθείτε να εκμαιεύσετε φιλοφρονήσεις. Αν όντως δεν καταλαβαίνετε, πολύ απλά ξαναδιαβάστε τα κείμενά σας, αρχής γενομένης από το πρόσφατο "ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ".

Τα σέβη μου !!!

[Και κάτι άσχετο, μιας και μιλάμε για ονόματα… θα προσέξατε πως τα ψευδώνυμά μας έχουν κοινά τα τρία γράμματα μετά το αρχικό τους… δηλ. το εν τρίτον της ερμηνείας και ολίγον από ερημιά. Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, "έρμα" είναι και το βάρος... ίσως και να λέει κάτι αυτό]

Θερμεσιλαος είπε...

Vermint,
Ευχαριστώ για το μακροσκελές σχόλιό σας. Σας απαντώ γράφωντας στο word και όχι απ’ ευθείας εδώ γιατί ο παρών χώρος είναι περιορισμένος, τουλάχιστον οπτικά και με στενεύει στις μασχάλες. Οπότε, παραβαίνω τις αρχές μου περί χαμαιτυπείας.
Επειδή ούτε ο Μπαλζάκ ούτε ο Καζαντζάκης κι άλλοι διάφοροι, πολλώ δε μάλλον ο Όμηρος, δεν είναι συνάδελφοί μου, δεν κατανοώ την φράση σας περί συγγραφέων, μην έχοντας, επί πλέον και την ανάλογη σχετική πείρα.
Μην σας εκπλήσσει η όποια αναφορά μου στην ζήλεια. Ναι, η σάρξ είναι αδύναμος, οπότε, γιατί να μην ζηλεύω αυτούς, που αναφέρω; Τον δε αργυραμοιβό και τον ζηλεύω και τον θαυμάζω. Τον ζηλεύω επειδή αντέχει να είναι ζεμένος και να γλύφει ηδονικά τον χαλκά της ζεύξης και τον θαυμάζω γιατί ο θαυμασμός ενέχει εγγενώς και την έννοια της έκπληξης.
Σας ευχαριστώ για την προσφώνησή σας «σιορ» μου έφερε στο νου τον Καραγκιόζη, αλλά αναλογιζόμενος τους διάφορους χαρακτήρες, εγώ μάλλον ρέπω προς τον Χατζαβάτη και με την προσφώνησή σας νοιώθω αναβαθμισμένος. Τώρα όσο για την προτροπή σας να ξαναδιαβάσω τα κείμενά μου, προσέχω πολύ να μην το κάνω, προσπαθώ να αποφεύγω τις παγίδες.
Δέχομαι τα σέβη σας παρ’ ότι δεν ανήκω στους εκλεκτούς, δεν είμαι μέλλος ουδενός κλήρου. Να τολμήσω να σας υποβάλω και τα δικά μου δίκην ανταποκρίσεως;
Καλημέρα
Θερμεσίλαος

υγ. η λέξ "έρμα" μου φέρνει περισσότερο προς την φράση "τα έρ'μα τα ζα", η οποία συνηθίζεται στο Πήλιο.

Ανώνυμος είπε...

Ε λοιπόν, έχετε έναν μοναδικό τρόπο, όχι να οδηγείτε τη σκέψη ενός αναγνώστη εκεί που θέλει το μυαλό σας, αλλά να εμφανίζετε ατραπούς, σαν να τις βγάζετε απ’ το καπέλο σας. Ομολογώ πως, η εκδοχή της αντοχής των δεσμών δια της απόλαυσής τους, δεν είχε περάσει ούτε καν ξώφαλτσα απ’ την μονόδρομο και μειωμένης ορατότητας αντίληψή μου. Αν μάλιστα η απόλαυση αυτή είναι απότοκο απελπισίας και προϊόν συνειδητοποίησης της δυστυχίας που επιφέρουν τα δεσμά πριν μάθει ή συνηθίσει κανείς να τα απολαμβάνει, θα μπορούσα έως και να τον συμπονέσω τον ταλαίπωρο αργυραμοιβό της ιστορίας, όσο θα συμπονούσα και το φτωχό μεροκαματιάρη. Ίσως τελικά και να ισχύει ο μύθος του επιλόγου. Ίσως πάλι και οι δυο να είναι δυστυχείς μέσα στην ευτυχία τους και ευτυχείς μέσα στην δυστυχία τους… όπως όλοι μας. Υπό αυτήν την έννοια πλέον, πως συμπονά κανείς έναν επί του παρόντος ευτυχή ? … ας μείνουμε λοιπόν στον θαυμασμό της αντοχής του. Έχετε δίκιο, δεν είναι κι εύκολο πράγμα…

Θα ήθελα να σας ζητήσω και μια συγνώμη για την αυθαίρετη ετυμολογία του ψευδωνύμου σας, καθώς και για την επίσης αυθαίρετη προσφώνηση. Μόλις πριν λίγο πληροφορήθηκα τα της καταγωγής κι επιλογής του ονόματός σας, διαβάζοντας κάποια ακόμη παλαιότερα κείμενά σας… που θα πάει, θα μπω στο πνεύμα :)

Θερμεσιλαος είπε...

vermint,
ξέρετε, δεν φορώ καπέλο, μου χαλάε την χωρίστρα. όσο για αυτά που λέτε θυμηθείτε πως η μεγαλύτερα των βασάνων είναι η έλλειψη της (όποιας) βασάνου - δυσάγωγη η ελευθερία... δείτε π.χ. όλους τους εν ισχύει τεθνεώτες γάμους, προς επίρρωσιν.
τώρα, αν καταφέρετε να μπείτε στο μπνεύμα, σφυρίξτε μου να μπω κι εγώ, που τόσα χρόνια προσπαθώ..
καλημέρα.
Θ.

Ανώνυμος είπε...

θα μείνεις μόνος σου με το σκύλο σου.

piterpunk είπε...

Υπάρχουνε και σκυλοι με πνεύμα..Οπως ανθρωποι χωρίς