Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007



Δρόμοι, που μεγάλωσα μαζί σας και τα όνειρα στις πέτρες σας τα έκρυψα
Δρόμοι που ματώθηκα με φίλους και σε μια αγκαλιά σας μέσα μόνος έκλαψα
χαμένοι δρόμοι όσο κι αν έψαξα να βρω κάτι παλιό κάτι να μου θυμίζουνε
Χαμένοι δρόμοι πόσα θλιμμένα μυστικά, πόσες ζωές, πόσα τραγούδια ψιθυρίζουν
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά
Μόνος μέσα στο σύννεφο το γκρι ψάχνω τη παιδική αυλή μα δε τη βρίσκω
Μόνος με μια σημαία ελληνική την εθνική μας τη γιορτή γιορτάζω σε μια disco
Μόνος βλέπω αεροπλάνα να περνούν και κάποιους να χειροκροτούν μα ο ουρανός βουρκώνει
Μόνος κι έτσι όπως φτάσαμε ως εδώ φοβάμαι αύριο τί θα δω στου κόσμου την οθόνη
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά

5 σχόλια:

tk είπε...

Ωραίο, μελαγχολικό. Από αυτά που στρίβεις τσιγάρο και τα σκέφτεσαι σκυφτός και βουρκώνεις.

υγ. στο blog δεν έχω mail. έχω όμως στο προφίλ.

vraxnosprofitis@yahoo.gr

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Με μελαγχόλησες ρε συ... και δεν έπρεπε απογευματοκυριακάτικα!

Θερμεσιλαος είπε...

ας όψεται ο παπακωνσταντίνου που το τραγουδόυσε εχθές στο μελωδία. μου άρεσε και το ανάρτησα. μου φάνηκε σαν μια επιβεβαίωση της συνεχούς μου παλινδρομικής διάθεσης.
καλή εβδόμάδα.
Θ.

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Μου θύμισε ένα παρόμοιο τραγούδι του Μυλιώκα, το "Σαν να 'ταν χθες" που και τα δύο έχουν αυτήν την έντονα γλυκόπικρη γεύση της νοσταλγίας :)

Ανώνυμος είπε...

Δρόμοι που χάθηκα.. πικρό το βράδι φτάνει (Τάσος Λειβαδίτης)θα μπορούσε να το συνοδεύει..
Κάποτε σε ένα τοίχο διάβασα το παρακάτω σύνθημα που με εντυπωσίασε, γιατί έβαλε σε τάξη όσα πιστεύω:
"Μοναδική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία!"