Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007


"Κίτρινα Φύλλα"*

(revisited)

«Οίη όπερ φύλλων γενεή, Οίη δε και ανδρών» Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, τις ίδιες σκέψεις, ο 'Όμηρος. Πόσα φθινόπωρα ακόμα; Είκοσι; τριάντα; Τι άγρια ρωσική ρουλέτα!
Ωστόσο, πρέπει να κοιτάω το κίτρινο φύλλο. Χρησιμεύει σαν μέτρο. Υποδεικνύει την σωστή κλίμακα... Ο αρχαίος άρχοντας που έβαζε τον σκλάβο να του φωνάζει: «θυμήσου ρε πως είσαι θνητός» ήταν άνθρωπος σοφός...
Θυμήσου.
Και μετά σκέψου την επικαιρότητα, τα θέματα της πρώτης σελίδας..
Ξαφνικά, όλα θα υποχωρήσουν και θα χαθούν στο βάθος, ενώ στο πρώτο πλάνο θα έρχονται τα λίγα ταπεινά που αγαπάς.
Αυτό είναι η αλήθεια...
Και μετά θα νιώσεις τι αξίζει, τι σε κρατάει ζωντανό. Θα νιώσεις την αφή, την θαλπωρή, το πάθος. Και ζεις διπλά.
Ο κάθε χρόνος, είναι μικρογραφία ζωής. Αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός. Το φθινόπωρο είναι η τελευταία δύναμη της ζωής. Ποτέ οι χυμοί δεν είναι τόσο πυκνοί όσο τις μέρες των κίτρινων φύλλων. Η φθορά βέβαια θα κερδίσει, αλλά ωραίος ο χρυσός της δύσης!
Σκέφτεστε πως είμαι μελαγχολικός; Όχι βέβαια. Απλά αγαπώ πλέον την (μαχόμενη) μελαγχολία μου. Μπορεί να μην είναι ευχάριστη, είναι όμως έντιμη. Δεν κοροϊδεύω κανένα, ούτε καν τον εαυτό μου. Σίγουρα, δεν την συνιστώ σε όλους... Δεν αντέχεται εύκολα... «Ο άνθρωπος δεν σηκώνει πολλή πραγματικότητα», γράφει ο 'Ελιοτ. Αλλά την λίγη που αντικρίζει, οφείλει να την σέβεται.
ΖΟΥΜΕ σε μιαν εποχή που παράγει, συσκευάζει, εμπορεύεται το ψέμα. Ζηλεύω τους παραγωγούς ψεύδους, αυτοί τουλάχιστον γνωρίζουν τι πουλάνε. Εμείς; Η αλήθεια έχει πολλά πρίσματα. Συνεχώς διασπάται. Οι πληροφορίες είναι άπειρες. Ο έντιμος δεν ξέρει καν αν ξέρει... Και να ήθελα δεν θα μπορούσα να διαφωτίσω κανένα για τα μεγάλα θέματα, τα πρωτοσέλιδα. Γνωρίζω πολλές εκδοχές για το καθένα, - αλλά όχι την Μία.
Κάποτε την αλήθεια την ξεστομίζανε οι τρελοί του χωριού. Μα τώρα κι αυτοί εγκλωβίστηκαν. Ούτε η αλήθεια της τρέλας δεν έχει πέραση... Γι’ αυτό, με αηδία και απόγνωση, ξεφεύγω από τα επίκαιρα θέματα. (Καλύτερα: «επίκαιρα ψέματα»).
Επιστρέφω στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. 'Όπως το κίτρινο φύλλο. Δηλώνει μοίρα πανάρχαια, νόμο σιδερένιο. Θα παρέλθουμε, όλοι, «οίοι φύλλων γενεί» Τρομοκράτες, γραφειοκράτες, όλοι φεύγουμε..
(Μακάριοι όσοι ελπίζουν σε μελλοντικές ζωές και παραδείσους! Πάντως, αν μπορούσα να πιστέψω, θα διάλεγα το όραμα του Μωάμεθ - ουρί και πιλάφια με θέλγουν περισσότερο από ασώματες ψαλμωδίες.)
ΑΣ ΜΗΝ ΑΚΟΝΙΖΟΥΝ τα μολύβια «οι τα φαιά φορούντες». Δεν είμαι άπιστος - μόνο δύσπιστος. Εικάζω. Ψάχνω. Ρωτάω.
Όμως το φύλλο παραμένει πραγματικό και αμείλικτο. Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά πια. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ΄χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. Έστω και μόνο σαν λίπασμα; Παρελθούσα, ή μέλλουσα ζωή;
ΤΑ ΞΕΡΑ ΦΥΛΛΑ. Ποιητές, χρονογράφοι, τραγουδοποιοί - χρόνια τώρα. Σε σημείο να μην τολμάς να πλησιάσεις το θέμα. Κοινότοπο. Ε! κι έπειτα; Όλα τα μεγάλα θέματα είναι κοινότοπα (Αλλά πρωτότυπος ο εκάστοτε άνθρωπος). Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο.
Από τα καινούργια συναισθήματα και τα παλαιά κείμενα γεννήθηκε κι αυτό που έγραψα. Κι ίσως κάποτε (μεγάλη τιμή) χρησιμέψει κι αυτό για λίπασμα...
Στο κάθε πράσινο φύλλο ζούνε όλα τα κίτρινα που λησμονήσαμε...

* Επειδή, θαυμάζω το καρώ του έρωτα, αναρτώ αυτό από το παλιό, μαγαρισμένο μπλογκ μου

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο.
Προσωπική μου άποψη.
Είναι καλό να δημιουργείς, να παρεμβαίνεις, να έχεις θέση, παρόλο που είσαι θνητός και άρα περιορισμένος και με τον κίνδυνο του αφανισμού από κάτω σου.
Το ρίσκο σε κάνει ανθρώπινο υποκείμενο με όλα τα γύρω -γύρω του.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Θερμεσίλαε, πράγματι ωραίο κείμενο...

Κι εγώ προτιμάω τα ουρί απ τις ψαλμουδιές και τα βαρετά καταπράσινα λιβάδια! Αλλά, βρε παιδί μου, θα προτιμούσα πιο πλούσιο μενού! Όλο πιλάφι πιλάφι... άι σιχτίρ ... θα το βαρεθούμε!

Ανώνυμος είπε...

βλακειες.

Ανώνυμος είπε...

Τι καλά (...για μας) που θαυμάζετε το καρώ του έρωτα κι αδιαφορείτε για το πλισέ της πλήξης (… και του πλησίον μου σχολίου συμπεριλαμβανομένης)!

Καλημέρα, αγαπητέ !

Ανώνυμος είπε...

Θ. είχα γράψει και στο άλλο μπλογκ πόσο μου άρεσε αυτό το κείμενο ωριμότητας και αποδοχής. Επαναλαμβάνομαι λοιπόν.

tk είπε...

Το πιο ωραίο σας κείμενο. Από συναισθηματική σκοπιά...

Spitogata είπε...

Μυρίζει φθινόπωρο...ίσως η πιο μελαγχολική εποχή. Το χρυσαφί των φύλλων, αντανακλά το χρυσάφι της ψυχής σου.

Όσο για τον παράδεισο...εδώ είναι. Όπως και ο κόλαση.

Άλλωτε τα επιλέγουμε, άλλωτε μας επιβάλλονται.

Θερμεσιλαος είπε...

καπ. κουμ.,
ευχαριστώ για το σχόλιό σου. όπως΄σημείωναν και οι έλληνες καμμιά σχέση με εμάς) η επίγνωση της βροτείας έιναι μεγάλο πράγμα.

------

ασκαρδαμυκτί,

χαίρομαι που σου άρεσε. όσο για την βαρεμάρα που αναφέρεις, υπάρχουν πολλών ειδών πιλάφια,μεταξύ των οποίων και τι γαμοπίλαφο (2 σε 1)...

-----

ανώνυμη,
ευχαριστώ για το σχόλιό σας (και για τα άλλα που κάνατε σε πολλά θέματα μου σήμερα) επειδή μου επιβεβαιώνετε την ορθότητα της αστρολγίας : την χθεσινή έκλειψη σελήνης. Κατά τα άλλα, περαστικά. τους χαιρετισμούς μου στην μαμά μας.

-----------

vermint,

δεν βαρυέστε, μαγάρισε το προηγούμενό μου μπλογκ αλλά ανθίσταμα σθεναρώς να χρησιμοποιήσω ... φλιτ

-----

αχ βρε δωροθεοδώρα, είστε πάντοτε τόσο καλή και καλοπροαιρετη. σας ευχαριστώ.

----
μορφέα,
δεν βαρυέστε, έτσδι είμαστε εμείς οι θεσσαλοί - το ξέρετε...

---

σπιτόγατα,
για μένα το χρυσό είναι το χρώμα της θλίψηξς - αδιάτρητο. πάντως εγώ (και ο ασκαρδαμυτκί) προτιμώ τον εδώ παράδεισο φτάνει να είνα όπως ο εκεί. με ουρί και πιλάφια και ωραία ταξιμια στο ούτι και στο νέυ...