Τι να γράφουμε…τι να λέμε… ή… Ο σπαραγμός των προσώπων και του λόγου.
Εν όψει του άλλου. Δεν υπάρχει άλλος αλλά πάντα εν όψει του άλλου.
Σ' αυτό αποβλέπει κανείς. Σταδιακά. Τα πόδια λυγίζουν και μετά ακολουθεί το υπόλοιπο σώμα. Τα μάτια είναι ανοιχτά αλλά δεν βλέπουν. Βλέπουν αλλά δεν είναι αυτό που βλέπουν. Δεν βλέπουν αυτό που βλέπουν. Σα να τα πνίγουν τα δάκρυα. Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας αλλά και σαν τρεις ανώνυμοι άνθρωποι, άνθρωποι χωρίς όνομα να τους ονομάσεις, ο Α', ο Β' και ο Γ', τρεις άστεγοι ένα βράδυ στην πλατεία μιας πόλης, άνθρωποι και πράγματα ανακατεμένα, άνθρωποι χωρίς πράγματα, αυτοί μόνοι και οι σκιές τους, πιάνουν το λόγο ο ένας του άλλου και τον πηγαίνουν για να τον ξαναρχίσουν ενώ αυτός είναι ήδη μακριά.
Προβλέπει και εκτρέπεται από την ευθεία του, ψάχνει γι' αυτό που ξέρει, «ξέρετε πώς γίνεται», μιλά γι' αυτό που δεν ξέρει, λόγια μασημένα δάφνη, δαφνόλογα ενός μάντη που παρέκρουσε, που επιμένει πως «δεν υπάρχει άλλος», αφού «πάντα (ζούμε, γράφουμε, σιωπούμε) εν όψει του άλλου» .
Το «εν όψει» δεν είναι ο άλλος. Τον άλλον, τον «πραγματικό», ας τον ανακαλύψουν οι πολιτιστικές σπουδές. Εδώ, «εν όψει του άλλου», η αναζήτηση του αυτού. Κόλαση ο άλλος, κόλαση και το αυτό. Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας συνοψίζουν ο Α', ο Β' και ο Γ' τι μέλλει γενέσθαι. Σε αντίθεση με το χορό της τραγωδίας, αναλαμβάνουν αυτοί να την τελειώσουν. Αιματηρά. Στη χώρα του Οιδίποδα δεν μπορείς να μιλάς γι' αυτόν σαν να ήταν ένας ακόμα, έστω και Αντι-Οιδίποδας. Ακόμα κι αν τον γεννήσεις, οφείλεις να τον σκοτώσεις. Όλα λοιπόν παίζονται. Η υπερβολή του μπαρόκ μήπως; Ναι, για να ξεφύγεις την παγίδα ενός ακόμα «κλασικού» που θα καταντούσε κιτς.
2 σχόλια:
Φίλε Θερμεσίλαε, καλώς το θέτεις αυτό το ερώτημα, αν και δεν υπαρχει απάντηση.. έτσι νομίζω
"Σαν πάψει απ’ τους συλλογισμούς σου η γαλήνη
Και σαν πιά δε σου είναι μπορετό στη μοναξιά
Απ’ την καρδιά σου να αρκείσαι,
Ζεις με της γλώσσας τα φτερά.
Και ναι• μια απόλαυση είναι η μιλιά και μια ψυχαγωγία.
Όμως είναι οι συλλογισμοί πολλές φορές
Άθελα που μισοσκοτώνονται στους ήχους της κουβέντας.
Γιατί είναι η σκέψη σας πουλάκι του απείρου
Που στης λαλιάς μες’ στο κλουβί τινάζει τα φτερά του,
Μα να πετάξει λεύτερα δεν τού ‘ναι βολικό.
Κάποιοι από σας τρομάζοντας, τάχα μη μείνουν μόνοι,
Τη φλυαρία γυρεύουνε, έτσι, σαν μια διέξοδο.
Είναι η σιωπή της μοναξιάς που αποκαλύπτει μπρος στα μάτια τους
Τους ίδιους τους γυμνούς τους εαυτούς τους
Κι οδυνηρά αγωνίζονται να το ξεφύγουνε αυτό.
Και κάτι άλλοι που μιλούν δίχως σκέψη καμιά
Κι άθελα ξεσκεπάζουνε κάποια μεγάλη αλήθεια
Που να την καταλάβουνε κι οι ίδιοι δεν μπορούν.
Κι άλλοι που η αλήθεια αυτή μέσα τους ειν’ κρυμμένη,
Όμως να την εκφράσουνε με λόγια δε βολεί.
Στα στήθια κάποιων απ’ αυτούς γλυκά περιπλανιέται
Το μεγαλείο τ’ ανείπωτου ρυθμού του σιωπηλού…
Σαν κάπου ανταμωθείτε με το φίλο σας,
Άστε το πνεύμα που ησυχάζει μέσα σας,
Τα χείλη και τη γλώσσα να οδηγήσει.
Και την αληθινή φωνή που πίσω απ’ τη φωνή σας στέκεται,
Να ψιθυρίσει στο αληθινό αυτί του.
Γιατί η ψυχή του,
Τούτη της καρδιάς σας την αλήθεια θα βαστά
Σαν του γλυκόπιοτου κρασιού τη νοστιμιά
Που απομένει ακόμα ζωντανή,
Ακόμα κι αν το χρώμα ξεχαστεί και σπάσει το λαγήνι."
Khalil Gibran
....
Το «εν όψει του άλλου» περιέχει μέλλον, ενώ «ο άλλος» είναι ‘πανταχού παρών.
Vermint
(Κάτι συμβαίνει και δε μπορώ να συνδεθώ)
Δημοσίευση σχολίου