Ο χρόνος ίσως ακόμη να δουλεύει χωρίς πληθωριστικές τάσεις. Ποιος να ξέρει. Ίσως και οι μνήμες…
Ακόμα κι όταν πρωτάκουστα το «Μαουτχάουζεν», υπήρχε μια συμπαθής ευταξία στο μεσήλικα 20ο αιώνα.
Αγαπημένο μου βιβλίο «Οι λέξεις» του Σαρτρ κι όλοι θα μάθουν κατεπειγόντως συρτάκι για την κρίσιμη ώρα του μερακλώματος.
Σήμερα, που το κλάμα, απ' ό,τι λένε, βγαίνει απ' τον Παράδεισο, μοναδική ελπίδα το γέλιο της Κόλασης.
Αμήν και πότε!
Ας κλείσω όμως με υπερβατικούς, σχεδόν ερωτικούς στίχους του «Μάγνητος». (Ίσως συνοδεία μπαγλαμά με κλαβεσέν).

«Εσύ όμως είχες στόχο σου
τον πλούτο και το ήθος μου
γι' αυτό κι αφίσες τύπωσες
που έδειχναν το στήθος μου.
Κι έτρεχες και τις κόλλαγες
ατού ΦΙΞ το εργοστάσιο
να τις κοιτούν οι καρδιακοί
που πήγαιναν στο Ωνάσειο...».

Πιθανό σουξέ στην ερχόμενη…συνάντηση μας στην Θεσσαλονίκη.
Φέρτε και όργανα…