Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Διαβάζοντας τις «Αναμνήσεις» του Γεωργίου Λ. Ζαρίφη

Διαβάζοντας τις «Αναμνήσεις» του Γεωργίου Λ. Ζαρίφη

Τώρα θέλω να κυνηγήσω εσάνς από λάχανο βρασμένο με κρέας και καυτερές πιπεριές για να με παραπέμψει σε ακόμη παλαιότερες μέρες...

Τότε που πλησίαζαν λαχταριστές και λασπωμένες οι «γιορτές» κι εγώ έπαιζα με τους ατμούς στα τζάμια της κουζίνας μας, ενώ το λάχανο σε συνδυασμό με άλλες μυρουδιές πότιζε αποτελεσματικά το θυμικό μας. Τούτες οι εσάνς πάντως στοιχηματίζουν πως ανακεφαλαιώνουν τη γλυκερή όσο και υπέροχη σαπίλα ενός χειμωνιάτικου δάσους, γεμάτου ξωτικά και κουνέλια που υμνούν τις γούνινες συνουσίες τους με κέφι και πονηριά.

Διεγείρεται ο εγκέφαλος πιασμένος στην παγίδα της όσφρησης κι αποζητά μονοπάτια από γνώριμες ψευδαισθήσεις, όπου λιπόσαρκα κοριτσάκια αυτοπυρπολούνται με σπίρτα και αναπτήρες του «Καρτιέ» για να τινάξουν τα νεύρα της ιδεατής Κοπεγχάγης. Και πάνω σ' ένα κλαρί χρυσοκόκκινου πλάτανου, τα πολυφορεμένα εσώρουχα να μουλιάζουν απ' την πολύπλοκη υπέροχη υγρασία του δάσους. Πέρα όμως στη φωτεινή καλύβα οι μάγισσες της Ενωμένης Ευρώπης των Μαγισσών ανακατεύουν το θρυλικό καζάνι με τη σούπα του οικονομικού μέλλοντός μας.

Και τα Χριστούγεννα να κοντοζυγώνουν μέσ' απ' το σταγονόμετρο του «Noël», ενώ ήδη τα «Νικολοβάρβαρα» γίνονται παρελθόν. Ο λαός, παλιά τουλάχιστον, συνήθιζε να λέει:

«Αγία Βαρβάρα κρεβατώνει
Άγιος Σάββας. σαβανώνει
κι Αϊ-Νικόλας παραχώνει».

Δεν έμαθα ποτέ γιατί είχαν πάρει με το άγριο τις τρεις αυτές γιορτές, που αν μη τι άλλο μας έμπαζαν με τσουχτερό -ελαφρώς παπαδιαμάντειο- κρύο στη λεωφόρο των Χριστουγέννων.

(Διακόπτω για να φτερνιστώ γιατί το εσάνς της νεαράς ατθίδος κόρης δίπλα μου με την πλαστική χημεία κάτι μου κάνει...)

Πέρα λοιπόν στην καλύβα οι μάγισσες σιγοβράζουν κάθε λογής «ψυχρολουσία» αντάμα με μανιταρόσχημους νάνους που υποδύονται τους «υπουργούς των Εξωτερικών» με την παράλογη ελπίδα να εισπράξουν κάποτε μια φέτα δόξας α λα Χάρι Πότερ. Άγνωστο πού θα βγάλει αυτή η υπερπαραγωγή της ψευδαίσθησης και στο μεταξύ ξεθυμαίνουν οι τρεις κόμποι άρωμα.

Είμαι πια αρκετά μεγάλος για να θρηνώ το τέλος των φαντασιώσεων και μάλιστα όταν γνωρίζω πως με περιμένει μια πολυθρόνα απέναντι απ' τη μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα. (Κάτι παντελώς διαφορετικό απ' την ερωτική αίσθηση του παλιού ωραίου τραγουδιού της Νινής Ζαχά «Κοντά στο τζάκι, αγκαλιά στην πολυθρόνα».) Σ' αυτή τη σκουροπράσινη υφασμάτινη πολυθρόνα συνήθως ξενυχτώ διαβάζοντας, όταν υπάρχει λόγος.

Τα τελευταία βράδια υπήρχε για μένα το πιο πάνω βιβλίο και σας το συνιστώ να πάτε να αγοράσετε πολυθρόνα ΚΑΙ το βιβλίο που πιστεύω ότι θα σας παρασύρει ως την ώρα που θα ακουστεί το πρώτο λεωφορείο. Στο Βόλο, στο Ζαγόρι, στα Ζαγοροχώρια, στη Πεντέλη, παντού...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

παλι τις ιδιες βλακειες γραφεις

Unknown είπε...

borei na einai alitheia ola afta, alla tora pia iparxei o "nemo" na mas sidrofevei tis xristougeniatikes meres adi gia tis "esans" pou lete k eseis...

Θερμεσιλαος είπε...

ανώνυμη,
καλώς επανήλθατε, ανησυχούσα μην και σας έτυχε κάτι...

Μ,
ναι, μάλλον έχετε δίκιο. καλύτερα, σίγουρα.