ΕΛΠΗΝΩΡ 3
Χρόνια και χρόνια
με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα
δεν με πονάει
γιατί;
Και ζω κοντά του
μες την μιζέρια
χειμώνες τώρα
και καλοκαίρια
γιατί;
Και με βαριέται
και μ΄άλλες πάει
και μου τα παίρνει
και με χτυπάει
γιατί;
Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου
Δεν είναι γόης
δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει
μέσα στο χρέος
γιατί;
κι ένα κοστούμι
μονάχα έχει
που το φοράει
χιονίζει βρέχει
γιατί;
κι όλο τα πίνει
κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα
μετά ξεσπάει
γιατί;
Δεν μού μιλάει
για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι
δεν μού'χει πάρει
γιατί;
Μονάχα πίκρες
μού΄χει χαρίσει
ποτέ δεν μού΄χει
γλυκομιλήσει
γιατί;
Ποτέ δεν μού΄χει
χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του
μ΄έχει γεράσει
γιατί;
Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου
5 σχόλια:
Αχ, πάλι με μπερδεύετε κυρ Θερμεσίλαέ μου :)
Ωραιότατο το άσμα και θεά η Σοφία Βέμπο, δε λέω… αλλά είναι να το τραγουδήσει τώρα αυτό η Κίρκη ? Θα καταστραφεί ο μύθος (της) και θα γυρίσει ο κόσμος μπρούμυτα… :)
Αυτό είναι να το λέει καμιά Ανδρομάχη (…κάθε βράδυ, λίγο πριν ρίξει τη μασέλα στο ποτήρι) ή άντε καμιά ξεχασμένη στον αργαλειό Πηνελόπη.
Δε λέτε στο μαέστρο να πιάσει κάτι πιο αλέγρο για την περίσταση ? Το "Είμαι ‘γω γυναίκα φίνα ντερμπεντέρισσα, που τους άντρες σαν τα ζάρια τους μπεγλέρησα" επί παραδείγματι , θα της ερχόταν γάντι ! :)
ΥΓ. Τους στίχους του τραγουδιού που παραθέσατε, τυγχάνει να τους έχω παρωδήσει (…μεταξύ άλλων) παλαιότερα, καίτοι είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια. Δεν ξέρω πως μπορώ να βάλω σύνδεσμο στο blog, οπότε αντιγράφω απλώς τη διεύθυνση, ελπίζοντας να την επισκεφθείτε και να γελάσετε...
http://64.71.136.189/forum/phpBB2/viewtopic.php?t=206&start=60&sid=789d1bb227d4e7b4a3dfc6521255bcbb
Απ' ότι βλέπω, το url εμφανίζεται με ip κι ενδέχεται να μην ανοίξει. Αν δε σας κάνει κόπο, δοκιμάστε εναλλακτικά αυτό :
http://www.amity.gr/forum/phpBB2/viewtopic.php?t=206&start=60
Καλό σας βράδυ !
Vermint,
διαβάζοντας τα σχόλια σας αναρρωτιέμαι γιατί μου έρχεται στον νου ο Ιζνογκουντ - κι αυτός ήθελε να ήταν χαλίφης στην θέση του χαλίφη. έτσι, με την γνωστή μεγαλοψυχία μου, σας προσφέρω, αφιλοκερδώς, την χρήση τούτου του μπλογκ ώστε να μπορέσετε να αολώστε, δίκην τραχανά, τις όπιες απόψεις σας, χωρίς να περιορίζεστε σε σχόλια, που οι τρόποι, που μου εμφύτευσε η μητέρα μου, καθιστούν αδύνατο τον ειλικρινή σχολιασμό.
το πώς θα παραλλάσατε εσείς ένα κείμενολ δεν αφορά κανέναν, δεν έχετε δε παρά να το κάνετε μην ξεχνώντας όμως την έννοια της λογοκλοπίας.
Για καλό και για κακό πάντως, ανάψτε και κανα κερί, ίσως να σας απαλύνει την εσωτερική σας ένταση, που είναι εμφανής στα κείμενά σας - πως είναι δυνατόν να παρωδείτε κάτι, που όπως λέτε, αγαπάτε;
καλημέρα.
Θ.
Χωρίς να θέλω να κάνω κατάχρηση της φιλοξενείας σας, απαντώ και πάλι, μόνο και μόνο επειδή με ρωτάτε καίτοι θεωρώ το ύφος του σχολίου σας αποθαρρυντικό για έναν διάλογο, παρά την αφιλοκερδή προσφορά και μεγαλοψυχία σας.
Αστειευόμεθα και παίζουμε ΚΥΡΙΩΣ μ’ αυτά που αγαπάμε… μ’ αυτά που έχουμε επιλέξει να βάλουμε στη ζωή μας. Έρχονται δε αυτόματα και ενίοτε ασυναίσθητα στη σκέψη μας, όταν θέλουμε να χαλαρώσουμε ή να ελαφρώσουμε ένα βαρύ κλίμα (…όχι απαραίτητα ένταση), που ενδεχομένως μας περιβάλλει. Το δράμα και η κωμωδία έχουν την ίδια αφετηρία κι είναι φτιαγμένα από τα ίδια υλικά… οι ποσότητες και το προσωπικό "άγγιγμα", είναι που διαφοροποιούν το αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι ? Το να διακωμωδεί κανείς το θεσμό της οικογένειας, επί παραδείγματι, δε σημαίνει πως δεν αγαπά την οικογένειά του. Πιστεύετε αλήθεια, πως κάποιος που αυτοσαρκάζεται δεν αγαπά τον εαυτό του ?
Όπως θα γνωρίζετε φαντάζομαι, χαρακτηριστικό της Επιθεώρησης (…ιδίως του μεσοπολέμου, στην οποία η Βέμπο διέπρεψε), ήταν ανέκαθεν τα σατιρικά τραγούδια – παρωδίες γνωστών κι αγαπημένων απ’ τον κόσμο, επιτυχιών… σας θυμίζω τη "Μικρή χωριατοπούλα" που έγινε το πασίγνωστο "Κορόϊδο Μουσσολίνι" κλπ.
Για το συγκεκριμένο τραγούδι τώρα, θα σας πω μόνο πως και η ίδια η Σοφία Βέμπο, στην αρχή ήταν επιφυλακτική και δεν ήθελε να το τραγουδήσει. Με τον Μίμη Τραϊφόρο, που υπογράφει τους στίχους, ήταν ένα πολύ αγαπημένο και ήσυχο ζευγάρι κι αυτά τα λόγια ακραίου πάθους και υποταγής, δεν μπορούσαν φαίνεται, να βγουν εύκολα απ’ τα χείλη της. Φοβόταν πως το κοινό θα την ταύτιζε (… να την πάλι η ταύτιση του έργου με το δημιουργό !! ) με τη γυναίκα-θύμα, που περιγράφει το τραγούδι, κάτι που βέβαια, η ίδια ουδέποτε υπήρξε…
Χαμογελάστε λοιπόν και μην τα παίρνετε όλα τόσο σοβαρά… άλλωστε κι ο Ιζνογκούντ (… is no good) πάντα καταλήγει θύμα των μηχανορραφιών του. Μη μου πείτε ότι ποτέ δεν έχετε γελάσει με το δράμα του ?
Με το σχόλιό σας επίσης, θέτετε το μείζον θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας, στο οποίο αν υπεισέλθουμε, δύσκολα θα αποφύγουμε τον εκτροχιασμό από το νόημα των στίχων της αρχικής αναρτήσεως… κι ύστερα θα με κατηγορήσετε πάλι, πως προσπαθώ να κατευθύνω τη συζήτηση εκεί που θέλω εγώ :)
Εν πάση περιπτώσει, εφόσον δημοσιοποιούμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις σκέψεις μας και δεν τις κρατάμε για τον εαυτό μας, στο συρτάρι μας, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας μερικά πραγματάκια.
Ο Χατζιδάκις είχε πει για το Μεγάλο Ερωτικό του "Λυπάμαι μόνο, που τα τραγούδια αυτά θα τα ακούσουν και άνθρωποι που δεν θα ήθελα". Έτσι είναι αυτά τα πράγματα… τον ακροατή, τον αναγνώστη, τον δέκτη τέλος πάντων, δεν τον διαλέγει ο πομπός. Εκείνος απλά …εκπέμπει. Το μήνυμα φεύγει απ’ τα χείλη του και παίρνει το δρόμο του …αν θ’ ακουστεί, αν θα το καταλάβει κανείς, τι νόημα θα του δώσει και τι θα γίνει από εκεί και πέρα, είναι άγνωστο.
Όταν παραλλάσουμε λόγια άλλων, αναφέροντας το δημιουργό ή την πηγή και μην αποσκοπώντας σε οιοδήποτε κέρδος, έχουμε μια θεμιτή (…ενίοτε δε και επιθυμητή από τους ίδιους τους δημιουργούς) καθ’ όλα νόμιμη και δημιουργικότατη διακίνηση ιδεών… φυλάξτε λοιπόν, τα κεριά για άλλες αμαρτίες... :)
Χαιρετώ σας !!
Vermint,
Επιστρέφοντας στην Αθήνα σπεύδω να απαντήσω στο σχόλιο σας υπογραμμίζοντας πως λυπάμαι που θεωρείτε το ύφος μου αποθαρρυντικό. Βλέπετε, η γραφή έχει και μια κατ΄ εξοχήν «αυτιστική» χροιά, που μπορεί να παρεξηγηθεί εύκολα. Βλέπετε, εγώ ανθίσταμαι να χαρακτηρίσω το ύφος σας, γνωρίζοντας το ανωτέρω αξίωμα περί γραφής (βλέπε Ι. Άννινος, Περί Γραφής, 1996).
Απαντώντας σας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα: άλλο το χιούμορ κι άλλο ο αυτοσαρκασμός - η σχετική μονογραφία του Φρόυντ θεωρείται ακόμη αξεπέραστη. Κι άλλο το γέλιο. Κανείς δεν παίζει και δεν αστεΐζεται με αυτά , που αγαπά
Επί πλέον, φοβάμαι πως γενικεύετε. Άλλο να διακωμωδεί κάποιος τον θεσμό της οικογένειας γενικά (που το κάνει για να εξορκίσει το γεγονός πως έχει οικογένεια, κι όπως γνωρίζετε, είμαι σίγουρος οι ενδο-οικογενειακές σχέσεις είναι αδυσώπητα παιγχνίδια ισχύος) κι άλλο να διακωμωδεί την δική του οικογένεια. Και όχι, το δράμα και η κωμωδία μπορεί να έχουν τα ίδια υλικά, άλλωστε ανθρώπινες καταστάσεις περιγράφουν, ΑΛΛΑ, η οπτική γωνία της κάθε έκφανσης τα διαφοροποιεί με αβυσσαλέο τρόπο.
Όσο για την Βέμπο, δεν θα ήθελα να αναφερθώ. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, εργάστηκε ως πωλήτρια σε κατάστημα αδελφού της γιαγιάς μου στον Βόλο, πριν γίνει τραγουδίστρια και η προσωπική μας σχέση, όταν ήμουν παιδί δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ σ αυτήν - μερικά είναι τόσο ωραία, που δεν ρέπει να τα μοιραζόμαστε και να τα βγάζουμε στα φόρα.
Αντιπαρέρχομαι τις οιονεί φεμινιστικές σας φράσεις, δεν με αφορούν, τις έχω ακούσει μύριε φορές τουλάχιστον, μην ξεχνάτε πως έζησα ως νέος φοιτητής τον άκρατο φεμινισμό, αλλού κι εδώ, αργότερα μετά την δικτατορία.
Όσο για τον Ιζνογκουντ, δεν γέλασα ποτέ με το δράμα του - δεν συνηθίζω να γελώ με το δράμα του άλλου, όποιος κι αν είναι.
Τώρα, ας περάσουμε στα «διδακτικά» σας: καλέ, πού είδατε πως βάζω θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας; Φταίω τώρα να υποπτευτώ πως το αναφέρετε για να μας πείτε για τον Χατζηδάκη κλπ και να πείτε αυτά, που θέλετε εσείς και που δεν άπτονται της παρούσης ανάρτησης; Σας υπενθυμίζω και πάλι πως η ενότητα «Ελπήνωρ» γράφτηκε με αφορμή μερικές σκέψεις μου μετά την ανάγνωση της Ρευστής Αγάπης, όπως, άλλωστε έχω αναφέρει - και δεν σας κατηγορώ για τίποτε, η κατηγόρια θέλει ενδελέχεια κι εγώ είμαι τεμπέλης….
Καλό σας απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου