Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

M2H






Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
con un aullido interminable, interminable...

Te sentirás acorralada
te sentirás perdida o sola
tal vez querrás no haber nacido, no haber nacido...

Pero tú siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí pensando en ti,
pensando en ti, como ahora pienso...

La vida es bella ya verás,
como a pesar de los pesares,
tendrás amigos, tendrás amor, tendrás amigos...

Un hombre solo, una mujer,
así tomados de uno en uno,
son como polvo, no son nada, no son nada...

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti, pensando en ti, como ahora pienso...

Otros esperan que resistas,
que les ayude tu alegría
que les ayude tu canción entre tus canciones...

Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino nunca digas
no puedo más y aquí me quedo, y aquí me quedo...

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí pensando en ti,
pensando en ti, como ahora pienso...


La vida es bella ya verás
como a pesar de los pesares
tendrás amigos, tendrás amor, tendrás amigos...

No sé decirte nada más
pero tu debes comprender
que yo aún estoy en el camino, en el camino...

Pero tú siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí pensando en ti,
pensando en ti, como ahora pienso...

Υ.Γ. Τρισολβία, έτη πολλά, κόρη μου

2 σχόλια:

Spitogata είπε...

Μπορεί να μην καταλαβαίνω τους στίχους, εύχομαι όμως να την χαίρεσαι ειλικρινά.

Θερμεσιλαος είπε...

Σ΄ ευχαριστώ. Το ποίημα είναι του μεγάλου καταλανού José Agustín Goytisolo Gay (1928 - 1999) γραμμένο για την κόρη του και το ερμηνεύει ο επίσης καταλανός Francisco "Paco" Ibáñez, γνωστός διαμαρτυρόμενος τραγουδιστής στην Γαλλία του 1968.
Η κόρη μου έγινε 21… πώς περνούν τα χρόνια…