Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

ΕΛΠΗΝΩΡ 2


Η τέχνη της Αποδόμησης

Ο Θανάσης, ο τελευταίος εναπομείνας κολλητός φίλος μου, κάτι σαν το alter ego μου, κατέληξε να παρακολουθεί τον τελευταίο καιρό όλα τα "πρωινάδικα" και όλα τα "μεσημεράδικα" παρέα με τον Αρίστο και τον Παρασκευά, τους δικούς του τελευταίους εναπομείναντες, εντρυφώντας δε στην ενασχόληση αυτή ενδελεχώς πεπεισμένος περί της εντελέχειας του θέματος "Ζωή".

Τον είδα χθες το απόγευμα για την ανέκαθεν ανταλλαγή πρωτοχρονιάτικων ευχών. Πήγα στο σπίτι του, στην οδό Πλάτωνος Διαδόχου κι εκεί, ανάμεσα στα χιλιάδες βιβλία και τους πολλούς πίνακες των αγαπημένων του Ρόρη και Μπότσογλου, στο εγγενές κατοικίδιο χάος - ο ίδιος ασπάζεται την άποψη του προσφάτως εκλιπόντος φίλου μας Τ. πως στο χάος υπάρχει τάξη και τούτο γιατί ο Τ. ήταν αστροφυσικός - και την άμετρη κατανάλωση μελομακάρονων και φλιτζανιών τούρκικου καφέ φερμένου πρόσφατα από του Κέκκερη στην Κομοτηνή, χριστουγεννιάτικο πεσκέσι, ανάμεσα σ’ όλα αυτά λοιπόν κι ιδιαίτερα στα τελευταία που του απαγορεύονται λόγω υγείας - ενδιαμέσως κατάπινε και τα συνήθη λυγρά φάρμακα - μου εξήγησε την τέχνη της αποδόμησης του άνδρα.
Κάπως έτσι ήταν η κουβέντα μας: Ξέρεις, στο χαζοκούτι, που παρακολουθώ ανελλιπώς κάθε μέρα, κτυπάω οκτάωρο για να ξεχνάω πως η ζωή μου είναι μια διαδρομή από ήττα σε ήττα, παρατήρησα πως παρέχονται στις γυναίκες τηλεθεατές - αλήθεια γιατί τηλεθεατές κι όχι τηλεθεάτριες κατά το ταξιθέτης - ταξιθέτρια; - πέραν των κουτσομπολιών και διάφορων άχρηστων αλλά συρμωδών συμβουλών, ας πούμε, πώς να φτιάξεις τον καλύτερο πολίτικο μπακλαβά, πώς να στρώσεις το κρεβάτι σου σύμφωνα με τις τελευταίες προδιαγραφές του φενγκ σούι, πώς να κάνεις τον δικό σου να σέρνεται πίσω σου σαν εκπαιδευμένος σκύλος, πώς να τον εκδικηθείς για την απιστία του, πώς να τον καταφέρεις να σου κάνει ακριβά δώρα, πώς να δέχεται τις απιστίες σου ακόμη κι αν αυτές ενέχουν και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, πώς να έχεις πάντα το πάνω χέρι και λοιπά επιμορφωτικά, χρήσιμα και κυρίως, ψυχωφελή. Ωστόσο, διαπίστωσα μια πρόδηλη βασική παράλειψη και επειδή έχοντας εντρυφήσει στην μελέτη του Ντεριντά τις νύχτες, όταν φοβάμαι να αποκοιμηθώ για μιαν ακόμη φορά μόνος, αποφάσισα να συντάξω ένα συνοπτικό εγχειρίδιο "Περί αποδομήσεως του ανδρός", κάτι σαν "οδηγίες προς ναυτιλομένους" .
Αναστέναξε, κατάπιε ένα χάπι κι άναψε το πούρο του. Βρωμοκόπισε ο τόπος. Μείναμε για λίγο σιωπηλοί. Αυτό είναι το δώρο σου για την Πρωτοχρονιά, από τον Άγιο Βασίλη, είναι το δώρο, η μελέτη του Άγιου είναι το καλύτερο δείγμα κλιματικής αλλαγής στον πλανήτη, που, δυστυχώς, οι επιστήμονες θεληματικά αγνοούν.
Τον κοίταξα ερωτηματικά. Ο Άγιος Βασίλης, σύμφωνα με την παράδοση φοράει κόκκινα, έχει άσπρα γένια. Μέχρις εδώ, όλα καλά. Αλλά, έχει έλκηθρο, που το σέρνουν τάρανδοι. Ο Άγιος Βασίλης είναι από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, κάπου στα υψίπεδα της Μικράς Ασίας, αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Άρα για να παρουσιάζεται έτσι, με έλκηθρο και ταράνδους, σημαίνει πως το κλίμα τον 4ον αιώνα , που έζησε, ήταν πολικό, ενώ τώρα είναι αυτό, που λέμε "ηπειρωτικό". Τι άλλη απόδειξη χρειάζεσαι;" είπε χαμογελαστά και μου έτεινε έναν φάκελο. Τον άνοιξα. Μέσα είχε ένα μαύρο, μικρού μεγέθους σημειωματάριο, από αυτά που λέγονται "μόουλσκιν" και που τα χρησιμοποιεί αφειδώς. Το κείμενο ήταν γραμμένο με τον εύσχημο γραφικό του χαρακτήρα κι όπως πάντα, με βιολετιά μελάνη. Άρχισα να το διαβάζω αλλά με έκοψε λίγο απότομα, " Όχι τώρα, δεν θέλω παρηγόριες και τα συναφή. Για την ώρα τα έχω με την Αθανασία, δηλαδή είμαι ακόμη εδώ, έστω ως ει παρών, η Ευθανασία δεν μου αρέσει ακόμα". Με κοίταξε κατάματα: Θερμεσίλαε, είμαι κουρασμένος, φταίνε τα φάρμακα, βλέπεις πως αραίωσαν τα μαλλιά μου; Θα ξαπλώσω. Σε παρακαλώ, τάισε τους συγκατοίκους μου.
Σηκώθηκε με το πούρο στο χέρι. Τον παρατήρησα. Το βλέμμα του είχε ψιλοχάσει την λάμψη του, μάλλον πονούσε, αλλά διόλου την αποφασιστικότητά και τον υποφώσκοντα αυτοσαρκασμό του. Σηκωθήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε σιωπηλά. Να το βάλεις στο μπλογκ σου, στον Ελπήνορα, ως Κεφάλαιο Δύο. Και που είσαι, μου άρεσε ο Ελπήνορας. Να το συνεχίσεις. Μου χαμογέλασε. Θα ξαπλώσω λίγο, μου είπε.
Κι εγώ, αφού τάισα τους συγκατοίκους του, γύρισα στο σπίτι μου. Είχε νυχτώσει για τα καλά κι έβρεχε. Δεν ήμουν καλεσμένος πουθενά, ευτυχώς, αφού δεν παίζω χαρτιά. Άναψα ένα τσιγάρο και έπιασα να διαβάζω:

Περί αποδομήσεως του ανδρός
§ Δείξε του ότι είναι σημαντικός για σένα. Κάνε τον να το νοιώσει.
§ Για λίγο διάστημα, ας πούμε ένα μήνα φρόντισε να συντηρείς την ψευδαίσθηση της μοναδικότητας του.
§ Μην του πεις για τα προσφιλή σου πολυπρόσωπα ερωτικά σχήματα, πως έτσι γνώρισες τον πρώην άνδρα σου, για τις ατυχείς εγκυμοσύνες σου σε one night stands, πως η άποψη σου για το σεξ δεν είναι στην βάση συναισθημάτων, απόκρυψε προσεκτικά την άποψή σου "έλα μωρέ, ένα γαμίσι ήταν, τι ψυχή έχει ένα γαμίσι, άλλωστε φίλαράκι είναι".
§ Πρόσεξε μην παρασυρθείς και του πεις πως εξαρτάσαι συναισθηματικά και κυρίως οικονομικά από την μάνα σου - δείξε του πως είσαι μια χειραφετημένη, εργαζόμενη γυναίκα και πως έχοντας ατυχήσει στον γάμο σου, ψάχνεις μια μόνιμη κι εποικοδομητική σχέση.
§ Συμφώνησε με όλα όσα λέει ή πιστεύει.
§ Πες του πως ό,τι του αρέσει, αρέσει και σε σένα. § Δείξε του πως είναι καλός εραστής. Μίλα του για τα "μαγικά του χέρια", ακόμα κι αν δεν χύνεις ή κι αν ποτέ δεν έχυσες, ας όψεται το οιδιπόδειο με την μάνα σου.
§ Άφησέ τον να σου κάνει ακριβά δώρα - κάνε την δύσκολη να τα δεχτείς, κοκκίνισε με αιδώ, ως γνήσια χαμηλοβλεπούσα, άσχετα αν τα ονειρεύεσαι από καιρό αλλά η τσιγγουνιά σου δεν σ’ άφησε να τ’ αγοράσεις μόνη σου.
§ Υποσχέσου του την αιώνια αγάπη. Θα περιμένει. Φυσικά μάταια. Και θα ελπίζει.
§ Σιγά-σιγά, αργά και λελογισμένα, άρχισε να τα ανατρέπεις όλα. Γίνε πάλι αυτό, που πάντα ήσουν - ανερμάτιστη, η προσωποποίηση της αμφιθυμίας.
§ Όλα όσα ξέρεις πως τα θεωρεί σημαντικά, σπεύσε να τα μοιραστείς με άλλους. Άφησέ τον απέξω.
§ Γίνε πάλι εξόχως κοινωνική, αλλά μόνον με τους παλιούς σου φίλους ή και συνοργιαστές. Συνελόντι ειπείν, μ’ εκείνον να μιλάς λίγο, αποσπασματικά, τονίζοντας τα θέλω σου. Πες του μόνον τα απολύτως απαραίτητα και τα τετριμμένα. Αντίθετα, με τους άλλους άφησε την ευγλωττία σου να οργιάσει, λέγοντας, έστω και (ή εξόχως) ανοησίες.
§ Απόφευγε ο,τιδήποτε του αρέσει. Κάνε το επιδεικτικά, σε κοινή θέα. Τόνισε πως ο κύκλος σου είναι όλοι ανέκαθεν εύποροι, αποκρύπτοντας πως ο παππούς σου ήταν πλανόδιος παπλωματάς ή έστω, κάτι παρόμοιο. Και πως ανήκεις στο φρέσκο χρήμα. Όπως και οι περισσότεροι στον κύκλο σου.
§ Απόφευγε όλες εκείνες τις πράξεις ή συμπεριφορές, που είναι ιδιαιτέρως σημαντικές γι’ αυτόν. Ξέρεις εσύ.
§ Πρόσεξε να δώσεις στην συμπεριφορά σου μιαν αρκούντως μελοδραματική δικαιολογία. Χώρια που θα αρέσει και στους φίλους σου και θα σε αποσπάσεις το πολυπόθητο "βρε παιδάκι μου, πού έμπλεξες". Παράλληλα, είναι αρκούντως πιθανόν ή και βέβαιον ότι αυτός θα νιώσει ενοχές που αισθάνεται ότι μπήκε στο περιθώριο. Και σε κάθε περίπτωση, δεν θα τολμήσει ποτέ να διεκδικήσει τίποτα περισσότερο. Μάλλον.
§ Στην συνέχεια, ρίξε τον στον κάδο του Δήμου. Και πρόσεξε να κλείσεις καλά το καπάκι. Πάνω από όλα, μην ξεχνάς πως ενδιαφέρεσαι για τα κοινά και πως έχεις σαφή οικολογική συνείδηση.
Σημείωση: Τα ανωτέρω δεν έχουν (ούτε ποτέ είχαν) ημερομηνία λήξεως. Είναι ανέκαθεν εν ισχύει, προς χρήσιν μιας ορισμένης κατηγορίας γυναικών. Κάτι σαν τις "ανδρόβουλες", που αναφέρει ο Βενιαμίν Σανιδόπουλος στο βιβλίο του. Δεν είναι passe-partout. Τώρα, όποιος αναρρωτάται περί της θέλξεως της αποδομήσεως, ίσως να θελήσει να συλλογιστεί περί την ακαταλόγιστην επιθυμίαν επιβολής, εκδίκησεως ή υποτάξεως. Δεν ανθίσταμαι να υποπτευτώ πως η απάντησις είναι μονοσήμαντος. Δύσκολη η βουλιμία Αλλά περί ορέξεως λόγος ουδείς. Τώρα, όποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του εντός ή και εκτός του κάδου του Δήμου, ας σπεύσει σε σεμινάρια αυτογνωσίας. Βέβαια, τα ανωτέρω είναι προϊόν φαντασίας. Οποιοιδήποτε σχέση με πραγματικά γεγονότα ή και καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική.

Στις επόμενες σελίδες διάβασα τους στίχους τριών τραγουδιών, του Καζαντζίδη νομίζω, άλλωστε του αρέσει πολύ, όσο κι ο Κουπερέν.

Η ΔΙΠΡΟΣΩΠΗ
Σβήσε με κυρά μου
απ' τα τεφτέρια σου
κι άντε ν' ανταμώσεις
ξανά τα ταίρια σου
Δώσε τώρα τη καρδιά σου
σε άλλο πρόσωπο
και μαζί του τώρα παίξε
ρόλο διπρόσωπο
Σβήσε με κυρά μου
απ τα κιτάπια σου
και μοίραζε όπου θέλεις
τώρα τα χάδια σου
Στα όπα όπα σ' είχα
και σε ζηλεύανε
να βρούνε τέτοιον άντρα
κι άλλες γυρεύανε

Η ΑΦΙΛΟΤΙΜΗ
Ήμουνα μοναχοπαίδι ήμουνα μοναχογιός
κι έχω γίνει ψυχοπαίδι κι έχω γίνει παραγιός
Στη δική σου την καρδιά αφιλότιμη
πόσο λάθος με μετράς αφιλότιμη
Ήμουνα ο νοικοκύρης ήμουνα ο σεβνταλής
κι έχω γίνει μουσαφίρης κι έχω γίνει κουρελής
Στη δική σου την καρδιά αφιλότιμη
πόσο λάθος με μετράς αφιλότιμη

Η ζΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ
Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που ‘χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω


Έκλεισα το σημειωματάριο με βαριά καρδιά, τούτο το απόβραδο των Αγίων Σύλβεστρου και λοιπών, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Έβρασα μια λουΐζα, άναψα κι άλλο τσιγάρο και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή. Συνειρμικά μου ήλθε το τραγούδι του Ζαμπέτα,

Θα πάρω σβάρνα μια βραδιά
όλες τις συνοικίες
δε θέλω πολυτέλειες
και πολυκατοικίες
Είχα έναν παλιόφιλο
τα ίχνη του έχω χάσει
σ’ένα στέκι απόμερο
το στέκι του Θανάση
Πού 'σαι Θανάση
Πού 'σαι Θανάση
Ηθελα να σ’αντάμωνα…
Πού 'σαι Θανάση
Πού 'σαι Θανάση
Ηθελα να σ’αντάμωνα
Η γρουσουζιά να σπάσει
Εκεί θα βρω της νιότης μου
τα φίνα τα ωραία
Το Μάνθο το Θεμιστοκλή
και την παλιά παρέα
Δίπλα θα καθήσουμε
σαν πρώτα στο τραπέζι
και μαζί θ’ακούσουμε
γλυκιά πενιά να παίζει.

Ελπίζω να μην χρειαστεί να το τραγουδήσω ποτέ. Είμαι βαρύθυμος τώρα και κοντεύει η αλλαγή του Χρόνου. Προσπαθώ να θυμηθώ πως τόσο ο χρόνος όσο και η μέτρησή του είναι συμβατικά καθορισμένες έννοιες. Αρκούμαι να αναπολήσω τα κα-ρώ του έρωτα και να ελπίζω - άλλωστε, προσφιλής μου φράση "και εν τοις δεινοίς, απερισκέπτως ευέλπιδες εσμέν". Και την επόμενη φορά, δηλαδή αύριο, να ανάψω ένα κερί και για τον Θανάση και για τον προσφάτως μεταστάντα Τ.

12 σχόλια:

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Ειπα να περασω να δω τι κανεις και βρισκω ενα κειμενο που με εκανε ακομη πιο χαλια απο οσο ειμαι ολες αυτες τις μερες!

Ας ειναι ομως! Το φχαριτηθηκα!

Μετα τιμης,

Πυγμαλιων

Υ.Γ. Οι ευχες μεταξυ μας μου φανταζουν περιττες εως χαζες!

Θερμεσιλαος είπε...

ρε Πυγμαλίον*,
πάντα με εκπλήσσεις. τι φχαριστήθηκες; το κείμενο per se ή που σ'έκανε να νοιώσεις ακόμη πιο χάλια;
ΠΑρατηρώ πως το σχόλιο γράφτηκε περίπου στις 9 χθες. εγω, εκείνη την ώρα έβλεπα το "άρωμα γυναίκας" και, δεν θα τι πιστέψεις ο άλ πατσίνο, την στιγμή, που χαϊδεύει το γατί, λέει "in case of doubt, fuck". φράση αποκαλύπτική. τεκμηριωνει γιατί η αμφιθυμία οδηγεί σε (άσκοπα)γαμίσια...
Μην στενοχωριέσαι πάντως. Κατά πως φαίνεται, η ζωή είναι μια ιστορία με άσχημο τέλος. Γι αυτό αξίζει και να βιωθεί.
έτη πολλά, σου εύχομαι.
Ο φίλος σου
Θερμεσίλαος ο Μάγνης

* είπαμε, κλητική είναι...

tk είπε...

Καλή χρονιά να έχετε!

όντως αποκαλυπτικό το κείμενο. και αληθές σε μεγάλο βαθμό. όλοι λίγο πολύ το έχουμε βιώσει φαντάζομαι.

όσο για τα τραγουδια, την αφιλότιμη την έχει τραγουδήσει ο Στράτος Διονυσίου. Για τα άλλα δύο δεν είμαι σίγουρος.

Ευχές πολλές και πάλι

Ανώνυμος είπε...

Καλή χρονιά κι από μένα !
Σωστή η επισήμανση του morfeas. Να προσθέσω πως και τη "ΔΙΠΡΟΣΩΠΗ" δεν την έχει τραγουδήσει ο Καζαντζίδης, αλλά ο Αντώνης Ρεπάνης. Είναι δε σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου… το τονίζω αυτό, γιατί εκ πρώτης αναγνώσεως δεν φαίνεται να ‘χουν γραφτεί από γυναίκα, έστω άλλης κατηγορίας, μιας και δίνεται σημασία στην κατηγοριοποίηση.
Για να είμαι ειλικρινής, με μπερδεύει κομμάτι η σημείωσή σας. Πάνω που πήγαιναν να με πείσουν οι παραπάνω "οδηγίες προς ναυτιλομένους" πως ο συγκεκριμένος τύπος της γυναίκας που περιγράφουν είναι, όχι απλά και μόνον υπαρκτός ως εξαίρεση, αλλά τείνει, σε βαθμό επικίνδυνο, να γίνει κανόνας (…γεγονός που ενισχύεται κι από τα σχόλια των αναγνωστών, που προηγήθηκαν) εντούτοις, σπεύδετε να μας τονίσετε πως πρόκειται για προϊόν φαντασίας και πως "οποιοιδήποτε σχέση με πραγματικά γεγονότα ή και καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική". Τι απ’ όλα συμβαίνει, αγαπητέ ?... γιατί λογικά, δε μπορούν να ισχύουν και τα δυο :)

Θερμεσιλαος είπε...

Μορφέα,
καθυστερημένα, χρόνια πολλά σου εύχομαι ευχαριστώντας σε για το σχόλιό σου και για την πληροφορία περί του άσματος.

Θερμεσιλαος είπε...

Vermint,
Αντεύχομαι, έστω και καθυστερημένα. Οι υποχρεώσεις βλέπετε…
Κατ’ αρχήν, σας ευχαριστώ για τις πληροφορίες για τα τραγούδια - φαίνεται πως ξέρετε πολλά, αφού αναφέρετε και το όνομα της στιχουργού. Εύγε!
Αναρρωτιέμαι τι σας μπερδεύει - δεν θα έπρεπε. Και το λέγω έχοντας διαβάσει κείμενα στο σάιτ σας. Τώρα, αν εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος θελήσετε να ταυτιστείτε με την γραφή μιας υποθετικής ιστορίας, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου, εγώ εγκαίρως έσπευσα να σας ενημερώσω σχετικά και αντίθετα με ό,τι διατείνεστε, δεν σας τόνισα τίποτε.
Μάθετε πως το κείμενο αποτελεί μια συνέχεια του Ελπήνορα και έπεται και άλλο. Ας μην ξεχνάμε και την ύπαρξη της Κίρκης, γουρουνοφάγος ήταν, γι αυτό τα εξέτρεφε τα φουκαριάρικα τα ζωντανά και, άλλωστε, είθισται να προσδιορίζονται οι άνδρες ως γουρούνια…
και βέβαια, συμφωνώ πως όλα μπορεί να ισχύουν, όπως λέτε, φτάνει να έχει κανείς την απαραίτητη προς αυτό φαντασία και ικανότητα προβολής διαφόρων παρομοίων και προσωπικά βιωμένων γεγονότων πάνω του…
Αλλά, στο σημείο αυτό, σας διευκρινίζω πως το όλον θέμα μου ήλθε τον νου όταν πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο περί ανθρωπίνων σχέσεων, την "ρευστή αγάπη", εκδόσεις Εστία.
Καλό απόγευμα.
Θ.

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη, αλλά μάλλον δεν καταλάβατε και γι αυτό βεβαίως, δε φταίτε εσείς… δεν εξετάζω την ταύτιση από την πλευρά του αναγνώστη, αλλά από την πλευρά του συγγραφέα, γι αυτό άλλωστε σας ρώτησα. Για να ασχοληθείτε με τον Ελπήνορα κι όχι με κάποιο άλλο φανταστικό ή υπαρκτό, μέσω λογοτεχνίας, πρόσωπο κάποιο λόγο θα έχετε. Κάποια "παρόμοια και προσωπικά βιωμένα γεγονότα" θα θέλετε να "προβάλετε πάνω του", όπως λέτε. Αν, μολαταύτα, δεν είχατε τέτοια πρόθεση, το επόμενο που μπορώ να υποθέσω είναι πως θα θέλατε να γίνει αυτό από τους αναγνώστες σας. Η απορία μου είχε να κάνει με το εξής … αν επιθυμείτε κάτι τέτοιο από τους αναγνώστες σας, προς τι η σημείωση? Αν πάλι δεν επιθυμείτε κάτι τέτοιο, προς τι η ιστορία ? Με την παραπάνω απάντησή σας, μπορώ να πω ότι καλύφθηκα, εν μέρει όμως…
Τώρα, το συμπέρασμα πως, γυνή ούσα, θα ταυτιζόμουν ευκολότερα με τη συγκεκριμένη Ομηρική ηρωίδα, είναι δικό σας και μάλλον αυθαίρετο… όσο αυθαίρετη θα ήταν η από μέρους μου ταύτισή σας με τον Ελπήνορα (… παρεμπιπτόντως, στο πρώτο κείμενο της –μέχρι στιγμής- τριλογίας σας, σας αφιέρωσα το ποίημα του Σεφέρη "Αφήγηση", που αποκαλύπτει μια διαφορετική θέαση του ήρωα, χωρίς να γνωρίζω πως έχετε σκοπό να συνεχίσετε, ξεφεύγοντας αρκετά από το μύθο, οπότε είναι μια μάλλον άκυρη δημοσίευση). Αν ήταν να ταυτιστώ πάντως με κάτι, θα προτιμούσα το Θουκυδίδειο απόφθεγμα "και εν τοις δεινοίς, απερισκέπτως ευέλπιδες εσμέν" ή έστω, στο τσακίρ κέφι, τον κάδο του Δήμου :)
Καλό σας βράδυ !

Θερμεσιλαος είπε...

Vermint,

Διάβασα προσεκτικά το σχόλιό σας και αναρρωτιέμαι αν θεωρείτε, ενδομύχως, εαυτήν επάξιο διάδοχο των επιθεωρητών Μπέκα και Κλουζώ, που φρονώ, συνάγοντας από τον ύφος και τις υποφώσκουσες εμμονές σας, πως δεν σας ενδιαφέρει το (όποιο) κείμενο
Και εντυπωσιάζομαι πως δεν ασχολείστε και πως δεν σχολιάζετε το κείμενο per se, που προφανώς δεν σας ενδιαφέρει,αλλά πως εντρυφάτε, οιονεί μονομανικώς, στην διερεύνηση των λόγων που ο (κάθε) γράφων γράφει αυτά, που θέλει.
Υποθέτω πως θα γνωρίζετε πως η μυθοπλασία δεν έχει σχέση με την προσωπική ζωή του γράφοντα. Προς επίρρωσιν, διαβάστε Ντίκενς, Μπαλζάκ, Ντεόν, Κούτσι, Καζαντζάκη κ.α. Αν όλοι αυτοί ταυτίζονταν με τα γραφόμενά τους, τότε μιλάμε πως η όποια γραφή ενέχει σαφή και εμφανέστατα σχιζοφρενικά συμπτώματα στην προσωπική τους ζωή.
Γνωρίζετε, βέβαια πως τούτο παρατηρείται σε ελάχιστες των περιπτώσεων, άρα, στατιστικά δεν υφίσταται - θυμηθείτε πόσο επικίνδυνες είναι οι γενικεύσεις, οδήγησαν, κατά καιρούς σε γενοκτονίες…
Περαιτέρω, με εντυπωσιάζετε. Είστε ο πρώτος άνθρωπος, που λέει πως ταυτίζεται με ένα απόφθεγμα, αφού συνήθως οι άνθρωποι ταυτίζονται με άλλους ανθρώπους. Στην θέση σας, θα το κοίταζα και μάλιστα συντομώτατα.
Καλημέρα.
Θ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Θερμεσίλαε, αυτό που εμφανώς εννοούσα είναι πως το απόφθεγμα, εν προκειμένω, με εκφράζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πτυχή των χαρακτήρων που περιγράφονται στο κείμενο ή κι απ’ το κείμενο το ίδιο, το οποίο, για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω κατώτερο (…από κάθε πλευρά) των δυνατοτήτων σας, κρίνοντας από παλαιότερες δημοσιεύσεις σας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ασχολήθηκα, όπως λέτε, με το κείμενο αυτό καθαυτό κι επιχείρησα έναν γενικότερο διάλογο γύρω απ’ το μύθο, την πραγματικότητα και τη χρήση αυτών στη λογοτεχνία. Όσο για τους συγγραφείς που μου υποδεικνύετε να διαβάσω, κάποια έργα τους που έχω υπ’ όψιν, μάλλον προς επίρρωσιν των δικών μου λεγομένων συγκλείνουν, παρά των δικών σας. Θα σας προέτρεπα κι εγώ με τη σειρά μου, να διαβάσετε ένα οποιοδήποτε προϊόν παραλογοτεχνίας, νέας εσοδείας, αλλά μάλλον θα το έχετε ήδη κάνει (… το ύφος της παραγράφου "Περί αποδομήσεως του ανδρός" παραπέμπει κατευθείαν στην ευπώλητη Μάρα Μεϊμαρίδη… και μη νομίσετε, από την τηλεόραση τη γνωρίζω κι εγώ). Από τα ελαφρώς ειρωνικά σχόλιά σας, καταλαβαίνω πως δεν επιθυμείτε έναν τέτοιο, γενικευμένο διάλογο (…ίσως και κανέναν διάλογο) κι αισθάνομαι υποχρεωμένη να τον λήξω εδώ. Συγχωρήστε με αν σας έφερα σε δύσκολη θέση ή αν σας δυσαρέστησα με τον τρόπο μου… δεν είχα τέτοια πρόθεση.

Θερμεσιλαος είπε...

Vermint,

Κατ αρχήν χαίρομαι ιδιαιτέρως, που σας εκφράζει το εν λόγω απόφθεγμα, προσωπικά, νομίζω πως το έχω ακούσεις κάπου, δεν θυμάμαι πού ακριβώς. Δείτε, δεν έχω την στόφα του συγγραφέα και δεν θέλω να την έχω - όλα όσα ήταν να ειπωθούν, ειπώθηκαν, τώρα απλώς διαβάζομε παραλλαγές πάνω στα ίδια θέματα. Λυπάμαι βέβαια που χάσατε τον πολύτιμο χρόνο σας αναγιγνώσκοντας το κείμενό μου, που είναι, όπως λέτε, κατώτερο των προσδοκιών σας.
Λέτε πως επιχειρήσατε έναν γενικώτερο διάλογο περί μύθων κλπ - αλλά δείτε, αν είναι έτσι, προς τι το σχόλιο σας; Άβυσσος, βέβαια η ψυχής του καθενός μας.
Τώρα πώς η προσωπική ζωή των συγγραφέων που αναφέρω σε προηγούμενο μου σχόλιο αντικατοπτρίζεται στο έργο τους (πέραν της σκηνογραφικής διάστασης) παραμένει στα μάτια μου ένα μυστήριο. Αναρρωτιέμαι αν π.χ. ο Ντίκενς έζησε ως Δαβίδ Κόππερφιλντ ή αν ο Καζαντζάκης έζησε ως Μανωλιός…. Και τούτο, διότι δεν προκύπτει τίποτε σχετικό από την ανάγνωση των βιογραφιών τους. Έτσι, θα σας πρότεινα να κάνετε ένα μπλογκ και να αναφέρετε τις απόψεις σας.
Σας ευχαριστώ για την προτροπή σας να διαβάσω παραλογοτεχνία, ήδη το κάνω με περισσή επιμέλεια και το βρίσκω, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον - μην ξεχνάτε πως και ο Ευγένιος Συη, έτσι άρχισε, γράφοντας παραλογοτεχνία σε συνέχειες στις εφημερίδες τις εποχής του. Όσο για την Μάρα Μεϊμαρίδη, δεν την έχω διαβάσει διόλου. Αλλά, την βλέπω στον δρόμο και την θαυμάζω, είναι μια καλοδιατηρημένη μεσήλιξ με εξαιρετικό μάρκετινγκ στα βιβλία της και δεν βρίσκω πως πρέπει κανείς να την ψέγει, αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη επειδή τυχαίνει να έχει πιάσει τον σφυγμό της εποχής και να «κονομάει» τρελά. Θυμηθείτε πως το ίδιο έκανε και ο Αλέξανδρος Δουμάς με τα έργα του, τα οποία μάλιστα έγραφαν άλλοι, σύμφωνα με ένα γενικό σχέδιο, που τους έδιδε και μετά από λίγες διορθώσεις τα εξέδιδε και γίνονταν ευπώλητα…
Σας βεβαιώ πως δεν έγραψα τίποτε με ειρωνική διάθεση, ούτε σε τούτο ούτε σε προηγούμενο σχόλιο μου. Απλώς εντυπωσιάζομαι με την εμμονή σας να οδηγήσετε την συζήτηση εκεί όπου εσείς θέλετε - γι αυτό σας είπα πιο πάνω, κάνετε ένα δικό σας μπλογκ…
Όσον για μένα, γνωρίζετε φαντάζομαι, το έγραψα κιόλας, πως η γραφή στο μπλογκ ενέχει την έννοια της αντηρίδας σε μιαν, ενίοτε, βαρετή καθημερινότητα.
Μείνετε ήσυχη - δεν με δυσαρεστήσατε και δεν με φέρατε σε καμμία δύσκολη θέση, δεν μπορείτε άλλωστε…
Καλό βράδυ.
Θ.

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά, χαίρομαι που δε μπορώ κι αυτή η δήλωσή σας, όντως με καθησυχάζει, γιατί δε σκόπευα να συνεχίσω αυτήν την αντιπαράθεση. Θα το κάνω όμως (μολονότι φοβάμαι πως θα σας κουράσω), για μια ακόμα – τελευταία – φορά κι ύστερα θα αποσυρθώ, αρκούμενη στο ρόλο του αναγνώστη. Βλέπετε και η δική μου μητέρα μου ενεφύτευσε κάποιες αρχές στοιχειώδους ευγενείας, μια εκ των οποίων είναι να απαντώ όταν μου απευθύνουν το λόγο και να αποχωρώ, όταν κρίνω πως γίνομαι ανεπιθύμητη…

Είπατε "Κατ αρχήν χαίρομαι ιδιαιτέρως, που σας εκφράζει το εν λόγω απόφθεγμα, προσωπικά, νομίζω πως το έχω ακούσεις κάπου, δεν θυμάμαι πού ακριβώς."

Αν θυμάμαι καλά από τα σχολικά μου χρόνια, είναι μια φράση του Θουκυδίδη, που δια στόματος των Κορινθίων, απευθύνεται στους Σπαρτιάτες, αντιπαραβάλλοντας τις διαφορετικές αντιλήψεις των Αθηναίων κι εκθειάζοντας, κατά κάποιον τρόπο, τις αρετές τους, έναντι των Λακεδαιμονίων. Αν θέλετε, μπορώ να ψάξω για το απόσπασμα του αρχαίου κειμένου ή έστω για κάποια μετάφρασή του.

Είπατε "Λυπάμαι βέβαια που χάσατε τον πολύτιμο χρόνο σας αναγιγνώσκοντας το κείμενό μου, που είναι, όπως λέτε, κατώτερο των προσδοκιών σας."

Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ χαμένο, το χρόνο που αφιερώνεται σε ανάγνωση και επικοινωνία… η ανάγνωση άλλωστε ΕΙΝΑΙ πρωτίστως επικοινωνία. Δεν είπα πως το κείμενό σας ήταν κατώτερο των προσδοκιών μου, αλλά κατώτερο των δικών σας δυνατοτήτων, όπως αυτές διαφαίνονται σε πλείστα άλλα κείμενά σας. Οι όποιες προσδοκίες ημών των αναγνωστών, ακόμα κι αν υπάρχουν, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία και προσωπικά, όπως σας έχω ξαναγράψει, συνήθως δεν περιμένω τίποτα… μ’ αρέσει να αιφνιδιάζομαι, ευχάριστα ή δυσάρεστα… κέρδος είναι και τα δυο.

Είπατε "Τώρα πώς η προσωπική ζωή των συγγραφέων που αναφέρω σε προηγούμενο μου σχόλιο αντικατοπτρίζεται στο έργο τους (πέραν της σκηνογραφικής διάστασης) παραμένει στα μάτια μου ένα μυστήριο. Αναρρωτιέμαι αν π.χ. ο Ντίκενς έζησε ως Δαβίδ Κόππερφιλντ ή αν ο Καζαντζάκης έζησε ως Μανωλιός…. Και τούτο, διότι δεν προκύπτει τίποτε σχετικό από την ανάγνωση των βιογραφιών τους."

Η γνωριμία τους με κάποιους ανθρώπους αποτελεί τμήμα της προσωπικής τους ζωής, πράγμα που βέβαια, δεν καταγράφεται στις βιογραφίες τους, πλην ίσως κάποιων εξαιρέσεων, που επιθυμούν οι ίδιοι να αναφέρουν. Σίγουρα ο Ντίκενς δεν έζησε ως Δαβίδ Κόπερφιλντ, ο Μπαλζάκ ως Λουί Λαμπέρ και ο Καζαντζάκης ως Μανωλιός ή ως Ζορμπάς, μην αμφιβάλετε όμως διόλου πως, άνθρωποι σαν αυτούς πέρασαν κάποτε από τη ζωή τους και όλο και κάτι θα τους άφησαν, που να μπορεί αργότερα να δώσει πνοή σ’ έναν λογοτεχνικό ήρωα. Ειδικότερα ο Καζαντζάκης (…τον αναφέρω ως τον πιο οικείο προς όλους μας) ΥΠΑΡΧΕΙ σε όλα του τα έργα. Εν τούτοις, συμφωνώ πως είναι ένα μυστήριο το πώς επιδρούν αυτές οι, εν πολλοίς, τυχαίες γνωριμίες, στη ζωή, στη σκέψη, ενίοτε δε και στο λόγο ενός συγγραφέα κι ίσως το μυστήριο αυτό να είναι το γοητευτικότερο αυτής της τέχνης.

Είπατε "Όσο για την Μάρα Μεϊμαρίδη, δεν την έχω διαβάσει διόλου. Αλλά, την βλέπω στον δρόμο και την θαυμάζω, είναι μια καλοδιατηρημένη μεσήλιξ με εξαιρετικό μάρκετινγκ στα βιβλία της και δεν βρίσκω πως πρέπει κανείς να την ψέγει, αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη επειδή τυχαίνει να έχει πιάσει τον σφυγμό της εποχής και να «κονομάει» τρελά."

Προς Θεού, δεν έχω τίποτα με τη γυναίκα, ούτε θέλω να αποκτήσω. Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της (… και μόνο αυτά που έχω ακούσει, για μαγικές τράπουλες και συνταγές για ματζούνια, με απωθούν αφάνταστα από το να τολμήσω να ενισχύσω το ταμείο της). Τυχαίνει απλώς να λατρεύω τις παλιές ελληνικές ταινίες που τώρα τελευταία, προσφέρονται με κάποια τηλεοπτικά περιοδικά, τα οποία κατά καιρούς ξεφυλλίζω, μιας και τ’ αγοράζω κι ενίοτε πέφτει η ματιά μου στη στήλη που διατηρεί, με συμβουλές σε διάφορες θηλυκές, κυρίως, υπάρξεις, για το πώς θα γίνουν ακαταμάχητες, πως θα σαγηνεύσουν έναν άνδρα, πως θα τον σύρουν απ’ τη μύτη και πως θα τον ξεζουμίσουν συναισθηματικά και οικονομικά κι αυτό είναι κάτι που προσωπικά με αηδιάζει… τι να κάνουμε, δεν είμαστε όλοι ανθεκτικοί σε όλα. Ομολογώ πως δεν περίμενα να διαβάσω κάτι παρόμοιο στο μπλογκ σας, έστω και ως άποψη ενός φανταστικού ήρωα. Τι να σχολιάσω λοιπόν ? Απλά λέω πως δεν μου άρεσε και τέλος. Η αλήθεια είναι πως, θα ήθελα να μου πείτε, έστω και κατ’ ιδίαν, πως σας ήρθε να γράψετε κάτι τέτοιο κι επαναλαμβάνω, γι αυτό και ρώτησα. Δεν θέλετε να πείτε, κανένα πρόβλημα. Δικό σας είναι το μπλογκ, ό,τι θέλετε γράφετε κι ό,τι δεν θέλετε δεν γράφετε…

Είπατε "Σας βεβαιώ πως δεν έγραψα τίποτε με ειρωνική διάθεση, ούτε σε τούτο ούτε σε προηγούμενο σχόλιο μου. Απλώς εντυπωσιάζομαι με την εμμονή σας να οδηγήσετε την συζήτηση εκεί όπου εσείς θέλετε - γι αυτό σας είπα πιο πάνω, κάνετε ένα δικό σας μπλογκ…"

Όχι δα… τα όσα γράφω, είτε σοβαρολογώντας είτε χαριτολογώντας, όπως λέτε σ’ άλλο σχόλιό σας, δεν αφορούν κανέναν κι επιπροσθέτως, "μ’ ένα φύσημα αγέρα" (…ή μ’ ένα πάτημα κουμπιού) "και αυτά θα χαθούν"… αυτό είναι στη δικαιοδοσία σας και διόλου δε με αφορά και δε θα με πείραζε… δεν ναρκισσεύομαι με τις απόψεις μου. Τα μπλογκς είναι πλέον τόσο πολλά (… κάποια απ’ αυτά μάλιστα, μεταξύ των οποίων και το δικό σας, ήλπιζα πως είναι και φιλόξενα) που έστω κι ένα ακόμα θα ήταν υπερβολή. Σας διαβεβαιώνω κι εγώ με τη σειρά μου, πως δε με κατατρέχει καμία εμμονή επ’ αυτού ή άλλου θέματος. Κουβέντα κάνουμε, που ως συνήθως, κάποιος την αρχίζει, εν προκειμένω εσείς, κάποιος θα πει την εξυπνάδα του, κάποιος τη χαζομάρα του, εν προκειμένω εγώ και κατόπιν κυλάει μόνη της, για όσο διάστημα υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις.

Σας χαιρετώ !

Θερμεσιλαος είπε...

Vermint,
τώρα, που το λέτε, ίσως να θέλω, ασυνείδητα, να δίνω κι εγώ συμβουλές σε τηλεοπτικά περιοδικά, του στυλ της Μεϊμαρίδη. ίσως γι αυτό μου ήλθε στο νου η ιστορία αυτή κι όχι επειδή διάβασα το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο¨"ρευστή αγάπη" (εστία). μάλλον έτσι θα είναι. σας ευχριστώ για την επισήμανση.
καλημέρα,
Θ.
ΥΓ. το μπλογκ μου είναι εξαιρειτκά φιλόξενο - δεν σβήνει κανένα μήνυμα, ακόμη και αυτά , που στέλνει κατά καιρούς η Ανώνυμη, που, αντικειμενικά, είναι κάπως, ας πούμε...