Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007



Δρόμοι, που μεγάλωσα μαζί σας και τα όνειρα στις πέτρες σας τα έκρυψα
Δρόμοι που ματώθηκα με φίλους και σε μια αγκαλιά σας μέσα μόνος έκλαψα
χαμένοι δρόμοι όσο κι αν έψαξα να βρω κάτι παλιό κάτι να μου θυμίζουνε
Χαμένοι δρόμοι πόσα θλιμμένα μυστικά, πόσες ζωές, πόσα τραγούδια ψιθυρίζουν
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά
Μόνος μέσα στο σύννεφο το γκρι ψάχνω τη παιδική αυλή μα δε τη βρίσκω
Μόνος με μια σημαία ελληνική την εθνική μας τη γιορτή γιορτάζω σε μια disco
Μόνος βλέπω αεροπλάνα να περνούν και κάποιους να χειροκροτούν μα ο ουρανός βουρκώνει
Μόνος κι έτσι όπως φτάσαμε ως εδώ φοβάμαι αύριο τί θα δω στου κόσμου την οθόνη
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά
Όλα μου λείπουνε κι οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα
όλα μου λείπουνε τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα
τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά
και το ραδιόφωνο να παίζει τις Κυριακές τα λαϊκά

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007


Ετελεύτησεν την 19ην Σεπτεμβρίου και περί ώραν τρεις και τριάντα, απογευματινήν

Θα έρχεται πια πολύ σπάνια, μερικές φορές σκέφτομαι ότι μπορεί να χάθηκε οριστικά, να χώθηκε κι η σκιά του ακόμη στο χώμα, μαζί με το κορμί του, έπειτα θα εμφανίζεται και πάλι, απροειδοποίητα πάντα, θα κάνει ένα αδιόρατο νόημα να κλείσω τα φώτα - για κάποιο μυστήριο λόγο οι νεκροί δεν τα πάνε καλά με το φως, ίσως γι' αυτό και τούτος θα έρχεται πάντα νύχτα, μπορεί πάλι να θέλει την αποκλειστικότητα του νου και της ματιάς μου.
Θα ανάβει τσιγάρο, πάντα απορούσα πώς ένας άνθρωπος με κατεστραμμένα πνευμόνια θέλει να καπνίζει, τώρα δεν έχει τέτοιες έννοιες, θα μένουμε για λίγο σε τούτη τη συντροφική σιωπή - είναι τόσο λίγοι αυτοί που μπορούν να επικοινωνούν ακόμη και χωρίς αυτό το πέρα-δώθε των λέξεων.
Θα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το ξεχασμένο, εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, παρατσούκλι μου, το όνομά μου αγνοείται, ανήκει στους καινούργιους. «Ασπρίζουν τα μαλλιά σου, το ξέρεις;», το ξέρω…, το ξέρω. «Είναι από το πολύ δόσιμο και τα λίγα φιλιά»,λέει. «Όχι , όχι, τα χρόνια μόνο», αποκρίνομαι εγώ και κρύβομαι.
Τι να πεις σε κάποιον που δεν ανήκει στη ζωή, ούτε οι Εκλογές, ούτε το Ασφαλιστικό του λένε τίποτα, χαμογελά, «πες μου κανένα παραμύθι, πες μου για τις περιπέτειες των λέξεων ή για την θάλασσα όταν σε τυλίγει, πες μου πάλι πώς οι νεραϊδοπαρμένες σμίγουν με το φεγγάρι ή πώς τα μωρά μιλούν με τα λουλούδια».
Αχ, δεν μπορώ, οι λέξεις που θες κολλούν, πρώτα στο μυαλό μου και μετά στο λαιμό μου, βαριές και άυλες, κι εγώ πονάω, πονάω τόσο πολύ που μπορώ να κλείσω τον πόνο στη χούφτα μου και να σ’ τον δείξω, να δεις το σχήμα και το χρώμα του, «γιατί; γιατί;», να, αυτά γίνονται άμα ακρωτηριάζουν ένα κομμάτι σου, αναισθητικό δεν έχουν βρει και δεν τους νοιάζει. Το θρόισμα ακούγεται ξανά, η ώρα της αναχώρησης, «Θυμήσου τα λιόδεντρα στην Άφησσο, τις σιωπές μας και αγκάλιασε την μνήμη».

Αντίο, φίλε μου, Τ..

Αφιερωμένο στον τελευταίο παιδικό μου φίλο, που έφυγε κι αυτός, όπως κι ο άλλος κι ο άλλος, νωρίς… Χθες…

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007


Το σημερινό φλερτ ....Η κουλτούρα του αντίχειρα. Το σημερινό φλερτ η .. (μάλλον το φλερτ όπως το ξέραμε ξεχάστε το…) Η κουλτούρα του αντίχειρα.
Κινδυνεύει η γλώσσα μας από τα «greeklish», είναι η τεχνολογία ο μακελάρης του ελληνικού αλφαβήτου, που επιβάλλει αλαμπουρνέζικους αγγλισμούς, τσεκουρώνοντας προθέσεις, καταλήξεις και σημεία στίξης;
'Η απλώς η γλώσσα αλλάζει, δίχως να κοιτά τη δική μας μελαγχολία ή έστω τις ευαισθησίες μας και την εμμονή στους πατροπαράδοτους κανόνες; Αυτό που φαίνεται πάντως διά γυμνού οφθαλμού είναι η ακατανόητη εμμονή των Ελληνοπαίδων με τα κινητά τους και κυρίως αυτή η μανιασμένη κίνηση του αντίχειρα, που πατάει τα πλήκτρα με επιδεξιότητα και γρηγοράδα, διαγράφοντας μυστηριώδεις περιστροφές περί τον άξονά του, συντάσσοντας εικονικά ραβασάκια. Τους πετυχαίνεις παντού, σε στάσεις, τρόλεϊ και μετρό, στο δρόμο, σε καφετέριες ή ακόμα και στο χώρο διδασκαλίας, νεαροί κύριοι και δεσποινίδες να κοιτάνε με αγωνία το κινητό, όπως η μάγισσα την κρυστάλλινη σφαίρα, απορροφημένοι σε μια μουγκή, γραπτή αλλά άμεση, επικοινωνία. Και ενώ το φαινόμενο της εφηβικής χρήσης κινητού μόλις πρόσφατα πήρε διαστάσεις στο εξωτερικό, στην Ελλάδα έχουμε αγκαλιάσει από καιρό την καινοτομία: Ανεκδοτάκια, πλακίτσες, ραντεβού, ακόμα και ερωτικές εξομολογήσεις, ντροπαλό ή ξεδιάντροπο φλερτ, όλα περνάνε από την οθόνη των συσκευών.
Από την άλλη, οι γονείς εφήβων ανησυχούν, καθώς «κινητό = ραντεβού = μπλεξίματα = λιγότερο διάβασμα», ενώ αντίστοιχα οι δάσκαλοι παραπονούνται ότι η γλώσσα κακοπαθαίνει με τις συντομογραφίες και την αργκό του γραπτού κινητού λόγου.
Ακρώνυμα όπως cul (see you later), gr8 (great) και f2t (free to talk) αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ αγγλόφωνων και μη μηνυματάκηδων, σύμφωνα με τη βουβή ντεσπεράντο που από καιρό γνωρίζουν οι μύστες της διαδικτυακής «κουβεντούλας». Μια νέα γενιά ξέγνοιαστων μηνυματάκηδων μεγαλώνει υπό το φάσμα της «μεγαλύτερης επανάστασης στην αλληλογραφία μετά το γραμματόσημο» (όπως αποκαλούν οι αισιόδοξοι το SMS), και αν κάποιοι ανησυχούν για τον «απεμπλουτισμένο» λόγο του μηνύματος, ας ανακουφιστούν τουλάχιστον με μια ιατρική άποψη: Τα γραπτά μηνύματα θεωρούνται ασφαλέστερα από τις προφορικές κλήσεις, καθώς το κινητό δεν ακουμπά στο κεφάλι, άρα ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος ακτινοβολίας.
Και όσο για τη «σωτηρία της γλώσσας», ας μην απελπιζόμαστε. Ίσως το «λακωνίζειν» του SMS να δημιουργήσει τα χάι-κου της νέας εποχής.
ΥΓ. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι πάψαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια … να φλερτάρουμε
YG. Ke eseis anoiti aynanistes... as stelnete ta epithetika minimata sas ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ... RE GAMOTO…

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007


Τώρα που ο κουρνιαχτός κατακάθισε…

Τώρα που οι κουρασμένοι χορευτές γύρισαν στην σκληρή πίστα της καθημερινότητάς τους για να χορέψουν τους δικούς τους ομαδικούς χορούς της παράδοσής μας, του βουκολικού μας του Ζαλόγγου μιμητές… Τώρα που τα αμείλικτα ερωτήματα θα αρχίσουν να φυτρώνουν, εκεί που κανείς από τους διονυσιασμένους καρναβαλιστές της πολιτικής δεν διανοήθηκε ποτέ να σπείρει… Τώρα που το «ξέσπασμα», υποκατάστατο της μηδαμινής έστω πολιτικής ανάλυσης, οδηγήθηκε στην υποτέλεια της αναμονής των μαγικών λύσεων…
Τώρα λοιπόν, ήγγικεν η ώρα της αδίστακτης πραγματικότητας να πάρει την πανηγυρική της ρεβάνς, να βγει στους δρόμους τους έρημους και να περιγελάσει, να χλευάσει τους αδυσώπητα αισιόδοξους…
Τι καλά, που με περισσή καλοσύνη και δημαγωγική ευμάρεια, θα λυθεί το πρόβλημα της διαπλοκής… Τι καλά, που η πολιτική εξυψώθηκε στην χορεία των λύσεων από τους αγαθούς ανθρώπους… Τι καλά, που η ανάλυση περί των συνθηκών που μας οδήγησαν στην λάσπη, περιορίζεται σε ευχολόγια και λύσεις που σαν από μηχανής θεοί θα δώσουν, οι άσπιλοι κι αμόλυντοι, κραδαίνοντας τις άχραντες ρομφαίες τους… Τι καλά, που τόσοι δύστυχοι κοινωνιολόγοι τσάμπα φάγανε τα νιάτα τους στην βιοπάλη, προσπαθώντας οι δόλιοι να βρούνε τα «γιατί»…
Ναι λοιπόν! Οι Έλληνες δώσανε πάλι την λύση, με την αρχαϊκή τους σοφία σαν οδηγό και φάρο τηλαυγή… Η απάντηση φάνταζε δύσκολη και τελικά ήταν τόσο περιπαικτικά απλή: «Οι γεματούληδες είναι από παράδοση καλοσυνάτοι, και τούτο είναι το υπέρτατο εχέγγυο για τις λύσεις τις κομψές, τις ντελικάτες»
Λάβετε θέσεις και αν μπορέσετε να αποστασιοποιηθείτε θα δείτε την ίδια κωμωδία την γνωστή, με μερικούς νέους όμως τούτη τη φορά πρωταγωνιστές. Ένας ανανεωμένος νέος θίασος, βρήκε την κερκόπορτα ανοιχτή και μπούκαρε πλησίστιος στην μικρή μας πόλη.
Οι εκλογές αυτές θα μείνουν στην ιστορία, σαν η επιτομή της αποπολιτικοποίησης. Θα είμαστε παρόντες και σε τούτο το νέο το γλέντι θεατές, πλην όμως όχι υποχρεωτικά και χειροκροτητές.
«Η ζωή εν τέλει, είναι μια τραγωδία, μα σαν πάρεις το χαμπάρι τούτο έχει αδυσώπητη πλάκα», είπε κάποια σοφή γιαγιά, σε κάποιο ορεινό χωριό, κάποια χειμωνιάτικη νυχτιά κι ύστερα πέθανε γελώντας τρανταχτά.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007


Με λένε ΤΡΕΛΟ

Ένας τυπικός πρόεδρος, μιας τυπικής πολιτικής νεολαίας, θα εξηγούσε με τον τυπικότερο δυνατό τρόπο ότι οι πολιτικές νεολαίες είναι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρήσιμες στο πολιτικό γίγνεσθαι είτε γιατί ο φιλελευθερισμός θριάμβευσε είτε γιατί ο λαός ζητεί επιτακτικά εκσυγχρονισμό είτε γιατί το βάθος του ορίζοντα χαράζει κόκκινο. Βρε ουστ!
Δεν θα έλεγε ότι η νεολαιίστικη κομματική ταυτότητα των μεγάλων κομμάτων έχει την ίδια χρησιμότητα με τα χαρτάκια προτεραιότητας στις τράπεζες: Όλοι στη σειρά να πάρετε λεφτά! Ελάτε να σας βολέψουμε! (Καθώς θα περιμένετε στη σειρά κάντε και μια αφισοκόλληση...)
Θέλεις να γίνεις δημόσιος υπάλληλος, φέρελπις κομματάρχης, αυριανός κομισάριος σε σοβιέτ; Βρε ξαναούστ! Φτωχοί και αδύναμοι αρλεκίνοι του μοντερνισμού, που εξισώνετε την πολιτική δράση με το ποντάρισμα στο χρηματιστήριο, να ξέρετε ότι δεν υπάρχει πολιτική νεολαία χωρίς τη νεολαία, χωρίς νιότη στις ιδέες, χωρίς ένα ζωνάρι πάντα λυμένο για καβγά. Μικροί ευνούχοι στην υπηρεσία των μανδαρίνων, πώς μπορείτε να μένετε ευνούχοι; Και με ποιο δικαίωμα στερείτε από την κοινωνία το μέλλον της; Θλιβεροί λωτοφάγοι σας ξέρουμε καλά, γιατί σας είδαμε μια μέρα στον καθρέφτη μας, γιατί οι αρίδες σας είναι οι αρίδες μας πάνω στους καναπέδες μας. Και σπάσαμε τους καθρέφτες μας και κάψαμε τους καναπέδες μας... Υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει ότι «νέος» σημαίνει «αντάρτης»; Υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει ότι η πρώτη ανταρσία είναι ενάντια στον εαυτό μας; Υπάρχει κάποιος που να ακούει ερπύστριες και τρέχει καταπάνω τους;
Οι νεολαίες έχουν νόημα όταν κάνουν αντάρτικο. Μέσα στους θεσμούς, για τους θεσμούς. Με σημαία την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Πόσα κόμματα σάς λένε την αλήθεια; Πόσοι πολιτικοί έχουν για ιδεολογία τη δικαιοσύνη; Τι τους ανέχεστε, μωρέ; Τι τους ψηφίζετε; Τι τους αφήνετε να σας μαντρώνουν;

Με λένε ΤΡΕΛΟ… και δεν μου αρέσει το κουτόχορτο.
Σε λένε Ελλάδα και μου αρέσει να σε κοιτώ στα μάτια.
Δεν θέλω να γίνω πολιτικός. Θέλω να κάνω πολιτική. Και είναι, κοιτώντας σε στα μάτια, που το κατάλαβα.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007


"Κίτρινα Φύλλα"*

(revisited)

«Οίη όπερ φύλλων γενεή, Οίη δε και ανδρών» Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, τις ίδιες σκέψεις, ο 'Όμηρος. Πόσα φθινόπωρα ακόμα; Είκοσι; τριάντα; Τι άγρια ρωσική ρουλέτα!
Ωστόσο, πρέπει να κοιτάω το κίτρινο φύλλο. Χρησιμεύει σαν μέτρο. Υποδεικνύει την σωστή κλίμακα... Ο αρχαίος άρχοντας που έβαζε τον σκλάβο να του φωνάζει: «θυμήσου ρε πως είσαι θνητός» ήταν άνθρωπος σοφός...
Θυμήσου.
Και μετά σκέψου την επικαιρότητα, τα θέματα της πρώτης σελίδας..
Ξαφνικά, όλα θα υποχωρήσουν και θα χαθούν στο βάθος, ενώ στο πρώτο πλάνο θα έρχονται τα λίγα ταπεινά που αγαπάς.
Αυτό είναι η αλήθεια...
Και μετά θα νιώσεις τι αξίζει, τι σε κρατάει ζωντανό. Θα νιώσεις την αφή, την θαλπωρή, το πάθος. Και ζεις διπλά.
Ο κάθε χρόνος, είναι μικρογραφία ζωής. Αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός. Το φθινόπωρο είναι η τελευταία δύναμη της ζωής. Ποτέ οι χυμοί δεν είναι τόσο πυκνοί όσο τις μέρες των κίτρινων φύλλων. Η φθορά βέβαια θα κερδίσει, αλλά ωραίος ο χρυσός της δύσης!
Σκέφτεστε πως είμαι μελαγχολικός; Όχι βέβαια. Απλά αγαπώ πλέον την (μαχόμενη) μελαγχολία μου. Μπορεί να μην είναι ευχάριστη, είναι όμως έντιμη. Δεν κοροϊδεύω κανένα, ούτε καν τον εαυτό μου. Σίγουρα, δεν την συνιστώ σε όλους... Δεν αντέχεται εύκολα... «Ο άνθρωπος δεν σηκώνει πολλή πραγματικότητα», γράφει ο 'Ελιοτ. Αλλά την λίγη που αντικρίζει, οφείλει να την σέβεται.
ΖΟΥΜΕ σε μιαν εποχή που παράγει, συσκευάζει, εμπορεύεται το ψέμα. Ζηλεύω τους παραγωγούς ψεύδους, αυτοί τουλάχιστον γνωρίζουν τι πουλάνε. Εμείς; Η αλήθεια έχει πολλά πρίσματα. Συνεχώς διασπάται. Οι πληροφορίες είναι άπειρες. Ο έντιμος δεν ξέρει καν αν ξέρει... Και να ήθελα δεν θα μπορούσα να διαφωτίσω κανένα για τα μεγάλα θέματα, τα πρωτοσέλιδα. Γνωρίζω πολλές εκδοχές για το καθένα, - αλλά όχι την Μία.
Κάποτε την αλήθεια την ξεστομίζανε οι τρελοί του χωριού. Μα τώρα κι αυτοί εγκλωβίστηκαν. Ούτε η αλήθεια της τρέλας δεν έχει πέραση... Γι’ αυτό, με αηδία και απόγνωση, ξεφεύγω από τα επίκαιρα θέματα. (Καλύτερα: «επίκαιρα ψέματα»).
Επιστρέφω στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. 'Όπως το κίτρινο φύλλο. Δηλώνει μοίρα πανάρχαια, νόμο σιδερένιο. Θα παρέλθουμε, όλοι, «οίοι φύλλων γενεί» Τρομοκράτες, γραφειοκράτες, όλοι φεύγουμε..
(Μακάριοι όσοι ελπίζουν σε μελλοντικές ζωές και παραδείσους! Πάντως, αν μπορούσα να πιστέψω, θα διάλεγα το όραμα του Μωάμεθ - ουρί και πιλάφια με θέλγουν περισσότερο από ασώματες ψαλμωδίες.)
ΑΣ ΜΗΝ ΑΚΟΝΙΖΟΥΝ τα μολύβια «οι τα φαιά φορούντες». Δεν είμαι άπιστος - μόνο δύσπιστος. Εικάζω. Ψάχνω. Ρωτάω.
Όμως το φύλλο παραμένει πραγματικό και αμείλικτο. Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά πια. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ΄χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. Έστω και μόνο σαν λίπασμα; Παρελθούσα, ή μέλλουσα ζωή;
ΤΑ ΞΕΡΑ ΦΥΛΛΑ. Ποιητές, χρονογράφοι, τραγουδοποιοί - χρόνια τώρα. Σε σημείο να μην τολμάς να πλησιάσεις το θέμα. Κοινότοπο. Ε! κι έπειτα; Όλα τα μεγάλα θέματα είναι κοινότοπα (Αλλά πρωτότυπος ο εκάστοτε άνθρωπος). Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο.
Από τα καινούργια συναισθήματα και τα παλαιά κείμενα γεννήθηκε κι αυτό που έγραψα. Κι ίσως κάποτε (μεγάλη τιμή) χρησιμέψει κι αυτό για λίπασμα...
Στο κάθε πράσινο φύλλο ζούνε όλα τα κίτρινα που λησμονήσαμε...

* Επειδή, θαυμάζω το καρώ του έρωτα, αναρτώ αυτό από το παλιό, μαγαρισμένο μπλογκ μου

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007



ΠΕΡΙ ΓΡΑΦΗΣ

Μου αρέσει να λέω στους ανθρώπους ότι έχω καρδιά μικρού παιδιού. Κι ύστερα να τους πληροφορώ ότι βρίσκεται σ' ένα βαζάκι πάνω στο γραφείο μου.

Δεν έχω καμία πρόθεση να ανακυκλώνω το υλικό μου. Αλλά η γραφή είναι δυναμωτικό· η έλλειψή της με καταβάλλει περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν.

ΥΓ. Δεν είναι τυχαίο που αυτοχαρακτηρίστηκε κάποτε ένα, αντίστοιχο με τα δικά μου, γραφτό ως «το λογοτεχνικό ανάλογο ενός "Big Mac" με τηγανητές πατάτες». Νόστιμο και χορταστικό, πάντοτε όμως κατώτερης ποιότητας.

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007




ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ


Ο 12χρονος που ήταν στους 50, που εκτελέστηκαν στον τοίχο της Καισαριανής, ήταν κοντού αναστήματος· δεν τον «σημάδευαν» οι σφαίρες του πολυβόλου (οι δολοφόνοι δεν το είχαν ρυθμίσει και για μικρά παιδιά). Όμως «το παιδί» κατάλαβε. Και την ώρα του πολυβολισμού της εκτελέσεως ο Γιώργος Τοπολίνος, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, στον τοίχο της Καισαριανής, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του, για να είναι ισοϋψής με τους άλλους!
Να το επαναλάβω: Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του.


Πώς, μετά, να μιλήσεις για ύψη και αναστήματα, για ελληνικότητα και νεωτερικότητα; Για τις επικείμενες εκλογές;

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007


Προεκλογικές υποσχέσεις σε Δ.Υ., περί φόρτου εργασίας

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007


Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω


«Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω!», έγραφε ο Νικόλας πριν πολλά χρόνια, πριν φύγει από την οδό Καλλιδρομίου και την ζωή.
Μπαγασάκο... Τη μια, μεγάλα κύματα - μικρά καράβια· την άλλη μικρά καράβια - μεγάλα κύματα· έτσι είναι οι ημέρες, σε πάει και σε φέρνει ο καιρός, έτσι και σήμερα στην Αθήνα.
Λέω σήμερα να μείνουμε στο ωραίον της Πόλης - και να σας περιγράψω το «σκοτεινό ανατρίχιασμα» της απόλαυσης που ένοιωσα ακούγοντας πρωί-πρωί τον θρήνο του αργυραμοιβού γείτονά μου! «Έφαγα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου να μετράω λεφτά... Έφαγα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου να μου μετράνε λεφτά... Έφαγα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου να με μετράνε με λεφτά... Θα εκμετρήσω τον βίον μέσα σ' αμέτρητα λεφτά!» Είπε ο μπαγάσας κι έφυγε προς άγραν κι άλλων χρημάτων.
Άκουσα ο ευτυχής κι έφυγα προς άγραν κι άλλων ωραίων! Καθ' ότι, τι άλλο θα ήθελε η ψυχή μου από έναν τέτοιον θρήνο ν' ακούσει, ώστε να ευφρανθεί το μέσα της και να θελήσει ακόμα περισσότερα ωραία να αγρεύσει για να θρέψει το άγριο κέφι της;!
Ξέρετε, κάθε μέρα οι γιάπηδες μάς προτείνουν να ζήσουμε την ψευτοζωή τους - το πολύ να καταλήξουμε με τον θρήνο του αργυραμοιβού, αλλά ως τότε θα έχουμε ζήσει, λένε, ωραία! με το λαμέ μας τσόκαρο να επιπλέει σαν καρπουζόφλουδα στην πισίνα - πετυχημένοι, ρεαλιστές, ποιητικοί μόνον κατ' ιδίαν και υπό το κράτος των αναμνήσεων, κατά τα άλλα φονιάδες.
Α, μπα! δεν το βλέπω... Όχι όσον τα γράμματα εξακολουθούν να γράφονται, οι λέξεις να λέγονται, οι συνωμότες τού γιατί των πραγμάτων να ψάχνουν. Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι που τυγχάνουν, κατά στιγμάς έστω, ευτυχείς!
Το λέω, κι ας ντρέπομαι, που σε τέτοιους χυδαίους καιρούς προσπαθώ να δικαιολογήσω τους ωραίους γιατί είναι ωραίοι!
Περνώ όσο το δυνατόν καλύτερα. Θα μπορούσα να περάσω ακόμη καλύτερα αν είχα ακόμη περισσότερα χρήματα. Όσο περισσότερα έχει κάποιος τόσο καλύτερα μπορεί να περάσει. Με το δεδομένο βέβαια ότι το επιτρέπει και η υγεία.
Θυμάμαι εκείνη την 25άρα που παντρεύτηκε τον δισεκατομμυριούχο 80άρη που αλλού στις ΗΠΑ. Ναι εκείνη με τα χυμώδη και ποιηματικά μπαλκόνια. Ο 80άρης πέθανε σίγουρα ευτυχισμένος αφού καβάλησε τα μπαλκόνια και την βεράντα για καμιά δεκαετία. Η πρώην γυναίκα του δηλαδή αυτή πριν την 25άρα έκανε μήνυση στην 25άρα ζητώντας κάτι τις από την περιουσία του 80άρη. Νομίζω ότι έχασε και τα κράτησε όλα η 25άρα !!!!.
Κάποιον νόμο προτίθεται να περάσει και ο Γιωργάκης όταν και αν βγει ώστε μετά τον θάνατο του παππού η περιουσία να μοιράζεται στις ζώσες συζύγους ανάλογα με τα χρόνια που πέρασαν με τον παππού. Ξέρει άλλωστε ο Γιωργάκης εξ ιδίας πείρας τι πέρασε η μητέρα του απο την εθνική μπαλκονάτη αεροσυνοδό και την ροζ βίλα. Εμείς να δούμε. Κι ο Κωστάκης (λογοκρισία)
Γαμώ την φτώχεια μου, γαμώ.
Και εσύ μιλάς για ποίηση και για γράψιμο με μολύβι και όχι σε λαπτοπ. Εξασφάλισέ μου 30,000 Ευρώ τον μήνα (ναι μόνο τόσα χρειάζομαι) και μετά είμαι στην διάθεσή σου να σου απαγγέλλω ότι τραβάει η ψυχούλα σου. Κατά τα λοιπά ότι δεν φτάνουμε δεν πρέπει να τα χρωματίζουμε γιάπικα, ανούσια, ποταπά και άλλα χαμηλού επιπέδου τιποτένια.
Μην ξεχνάς υπάρχει και κάτι τι που λέει "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" Οι γιάπηδες το αλλάξανε και είμαι σίγουρος ότι ξέρεις ότι το κάνανε : "όσα δεν φτάνει η αλεπού πηδάει και τα φτάνει". Μια λύση για αυτούς που δεν αντέχουν: να κάνουν το logout μόνιμα.
Τι άλλο χρειάζομαι στα γεράματα;;; Υγεία, χρήμα και δυο ... μπαλκόνια να τ' αγναντεύω, να τα πασπατεύω και να τα διαβάζω Ελύτη την ώρα που θα τα ..... !!!
Σημ. : Πσσστ άκου ξανά : είναι μύθος οτι οι πλούσιοι μπαγάσηδες είναι δυστυχισμένοι και οι φτωχοί μεροκαματιάρηδες ευτυχισμένοι. Το ΄λέγαν παλιά αυτοί οι παλιοφασίστες για να απομυζούν στα κρυφά και να τα τρώνε στας Ελβετίας με μπαλκονάτες. Τώρα λόγω και παγκοσμιοποίησης όλα βγαίνουν στην φόρα και ο πλούτος δεν κρύβεται πιά. Οι CLK έγιναν τα φιατάκια που υπήρχαν άλλοτε. Το πρόσεξες;;;
Μία είναι η λύση γι' αυτούς που δεν αντέχουν: μόνιμο logout και απόσυρση στο Αγιονόρος. Γαμώ την φτώχια μου, γαμώ…