Αγαπάω κι αδιαφορώ

και κρατάω τον κατάλληλο χορό

το λοιπόν θα αγαπάω κι εμένα

όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια πού ‘χω πει

είν’ η πιο απλή του κόσμου συνταγή

νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς

είν' πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή

διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή

νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς

είν' πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ

και μαζί σου τό ‘χω μάθει και αυτό

παραδόξως ν’ αγαπάω κι εμένα

όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ

ούτε μέσα στην σκιά του θα χαθώ

μάγεψαν κι εσένανε τα ξωτικά

κάνεις πάλι κύκλους σ’ άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές

στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές

νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς

είν' πανάκριβό στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ

κι έχω φτιάξει ένα καινούριο εαυτό

τώρα πια με αγαπάω κι εμένα

όπως εσένα

Με τρομοκρατεί ένας κόσμος που χάνει την αίσθηση του χιούμορ. Ο διάβολος γελάει γιατί ο κόσμος του Θεού τού φαίνεται δίχως νόημα· οι άγγελοι γελούν από χαρά, γιατί τα πάντα στον κόσμο του Θεού έχουν νόημα.

O άνθρωπος χρησιμοποιεί την ίδια φυσιολογική εκδήλωση -το γέλιο- για να εκφράσει δύο διαφορετικές μεταφυσικές στάσεις. Ένα καπέλο φεύγει από το κεφάλι ενός άνδρα και πέφτει πάνω στο φέρετρο μέσα στο φρεσκοσκαμμένο τάφο· η κηδεία χάνει το νόημά της και το γέλιο γεννιέται.

***

Δύο εραστές τρέχουν σ' ένα λιβάδι, χέρι-χέρι, γελώντας. Το γέλιο τους δεν έχει καμία σχέση με αστεία και χιούμορ· είναι το σοβαρό γέλιο των αγγέλων που εκφράζουν τη χαρά της ύπαρξης.

Και τα δύο είδη γέλιου ανήκουν στις απολαύσεις της ζωής, αλλά όταν αυτό φτάνει στα άκρα του, σημαδεύει μια διπλή αποκάλυψη: το ενθουσιώδες γέλιο των αγγέλων-φανατικών, που είναι τόσο πεπεισμένοι για τη σημασία του κόσμου τους, ώστε είναι έτοιμοι να κρεμάσουν όποιον δεν μοιράζεται τη χαρά τους.

Και το άλλο γέλιο, που ακούγεται από την αντίθετη πλευρά, το οποίο δηλώνει ότι τα πάντα έχουν αποστερηθεί το νόημά τους, ότι ακόμη και οι κηδείες είναι γελοίες, ότι το ομαδικό σεξ είναι απλώς μια κωμική παντομίμα.

Η ανθρώπινη ζωή είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο χάσματα: ο φανατισμός από τη μία πλευρά, ο απόλυτος σκεπτικισμός από την άλλη.

Ο χρόνος ίσως ακόμη να δουλεύει χωρίς πληθωριστικές τάσεις. Ποιος να ξέρει. Ίσως και οι μνήμες…
Ακόμα κι όταν πρωτάκουστα το «Μαουτχάουζεν», υπήρχε μια συμπαθής ευταξία στο μεσήλικα 20ο αιώνα.
Αγαπημένο μου βιβλίο «Οι λέξεις» του Σαρτρ κι όλοι θα μάθουν κατεπειγόντως συρτάκι για την κρίσιμη ώρα του μερακλώματος.
Σήμερα, που το κλάμα, απ' ό,τι λένε, βγαίνει απ' τον Παράδεισο, μοναδική ελπίδα το γέλιο της Κόλασης.
Αμήν και πότε!
Ας κλείσω όμως με υπερβατικούς, σχεδόν ερωτικούς στίχους του «Μάγνητος». (Ίσως συνοδεία μπαγλαμά με κλαβεσέν).

«Εσύ όμως είχες στόχο σου
τον πλούτο και το ήθος μου
γι' αυτό κι αφίσες τύπωσες
που έδειχναν το στήθος μου.
Κι έτρεχες και τις κόλλαγες
ατού ΦΙΞ το εργοστάσιο
να τις κοιτούν οι καρδιακοί
που πήγαιναν στο Ωνάσειο...».

Πιθανό σουξέ στην ερχόμενη…συνάντηση μας στην Θεσσαλονίκη.
Φέρτε και όργανα…