Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

ΑΔΙΕΞΟΔΑ...

Κατ’ αρχάς δεν περιμένω ποτέ τίποτα από το Κράτος η το κάθε κράτος. Πιστεύω ότι την παιδεία σου δεν την απέκτησες με την παρέμβαση του κράτους. Πιστεύω ότι ήσουν από τους τυχερούς που έπεσαν σε κάποιο φωτισμένο δάσκαλο στο σχολειό και από ένα περιβάλλον αναζήτησης.
Γιατί είναι κεκυρωμένη πλέον η αφασία της ελληνικής κοινωνίας. Αποδεχόμαστε τα πάντα ως ντετερμινισμού τινός έρμαια: την ανεκδιήγητη κυρία Τάδε, τον κάθε υπουργό, τον οικολόγο ντε, που ούτε τα προσχήματα της αμφισβήτησης δεν κρατεί, υποχείριο γαρ της ματαιοδοξίας και εξουσιολαγνείας του. Δείπνα, ύβρεις, κινήματα που θα σώσουν τον τόπο στην ημερήσια διάταξη. Πώς ν' αναπνεύσουμε ως κοινωνία;
Η τηλοψία εκπέμπει φρίκη, το Πανεπιστήμιο εν νηδύμω, η Ακαδημία φοβείται για την συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας, η Αριστερά μεταξύ του θυμού της και της παγκοσμιοποίησης (sic)· αθλητισμός, ορθοδοξία, αρχαιολατρεία ορχούνται στο συγχυσμένο νου μας την ώρα που η Ζωή ντρέπεται για λογαριασμό όλων μας.
Οι τράπεζες επαίρονται για τα κέρδη τους και από την άλλη κυνηγάνε μετά μανίας τους λογής φτωχοδιάβολους που υπέκυψαν στα μαγνάδια του καταναλωτισμού ή -κυρίως- πνίγηκαν στα πηγάδια της ανάγκης.
Μπορεί να μην είναι όλα μαύρα· γκρίζα όμως σίγουρα. Η πολιτική υπέκυψε στο λαϊκισμό· πώς αλλιώς; Πού να βρεθεί το πολιτικό υπόβαθρο, ο στοχασμός, η φιλοσοφική σκέψη; Όλα συμβαίνουν τυχαίως· όλα επαφίενται στη συνείδηση ολίγων (ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί).
Ισχυρές λέσχες, αγλαής αποκατάστασις, δέος. Ποια αμφισβήτηση και ποια αντίδραση; Ατερμόνως ηδυπαθείς και απολυταρχικώς βέβαιοι· ανερμάτιστοι αδαήμονες ατενίζουμε το μη γήρας και την διάθλασή του στο μίζερο παρόν μας. Κουρελιασμένες, γυάλινες ψευδαισθήσεις μετεωρίζονται στο κενόν της επικοινωνίας.
Αγκυροβολημένη η εξέγερση στους μύλους της υποταγής και του συμβιβασμού, στο θηριώδη ναό του εκσυγχρονισμού, εκεί όπου θυσιάζονται το δημιουργικό παρελθόν και η ανάπλαση του πολίτη.
Και φίλε μου το ξεκαθαρίζω και πάλι. Πιστεύω στην Ορθοδοξία. Η σκέψη όμως της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που από σώμα Χριστού και κιβωτός σωτηρίας και αλήθειας, γίνεται επίγειος οργανισμός με εφήμερη πολιτική νοοτροπία και αντίληψη, προκαλεί βάναυσα την πίστη. Και αυτή την πολεμώ! Αυτός είναι ο κίνδυνος να χάσουμε εμείς την Ορθοδοξία. Νομίζω ότι κινδυνεύουμε από την εκκοσμίκευση. Δηλαδή, όταν η Εκκλησία αποκτά υπερβολική εφημερότητα, επιγειότητα, τότε χάνει την αληθινή έκφραση και ομορφιά της. Γυμνώνεται από το μεγαλείο της. Ο ιερέας δεν είναι υπηρέτης του λαού, αν είναι υπηρέτης, τότε είναι μόνον του Θεού. Όταν η Εκκλησία εξαντλεί το μήνυμά της στο σήμερα, στο εδώ και στο τώρα, τότε φράζει τους ορίζοντες της ψυχής στο αιώνιο, στο θεϊκό, στο υπερβατικό. Το μοντέλο της Εκκλησίας δεν είναι ο καλός, ηθικός, σωστός, τίμιος, ενάρετος άνθρωπος. Αλλά ο Άγιος. Κι ο Άγιος είναι θεόμορφος. Τον βλέπεις και χωρίς ν' ανοίξει το στόμα του λες: Ναι, υπάρχει Θεός. Οι αμαρτίες είναι ένα τίποτα μπροστά στη χάρη του Θεού. Υπάρχουν απλώς για να ταπεινώνουν. Εγώ βάζω τον πήχυ όσο πιο ψηλά γίνεται. Και, φυσικά πιο πάνω από την σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία, που νομίζει ότι πάντα περνάει πάνω απ' αυτόν τον πήχυ και κινδυνεύει από μόνιομη αλαζονεία. Περνώντας όμως κάτω απ' αυτόν, μας μένει η ταπείνωση….
Αδιέξοδο, και που τα αναφέρω, βγαίνω και πάλι τρελός…Μα από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια; Αδιέξοδο και πάλι…

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΩΝ*

Εδοξε τη βουλή και τω δήμω.....
Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη τήν Αθήνησιν.....
Εάν δε τις κτείνων τινά τούτων αποθάνη ή επιχειρών, ευ ποιήσω αυτόν τε και τούς παίδας τούς εκείνου καθ΄ άπερ Αρμόδιον τε και Αριστογείτονα και τούς απογόνους αυτών...

(Ανδοκίδης, "Περί των μυστηρίων" 96 - 98)


Προκειμένου να ανακτήσουν τα χαμένα, επειδή οι πλούσιοι ή άλλως ευγενείς με τους νόμους και τη σεισάχθεια του Σόλωνα είχαν χάσει εκτός από χρήματα και ένα μεγάλο μέρος από την παλιά τους εξουσία, έβαλαν τον Πεισίστρατο που πήρε τη εξουσία δια των όπλων γινόμενος τύραννος (χούντα θα λέγαμε σήμερα). Ο Πεισίστρατος στη συνέχεια υποστήριξε κάπως τους αγρότες και έκανε και πολλά έργα στην Αθήνα (κάτι σαν τον Μεταξά δηλαδή), όμως οι φτωχοί υπέφεραν.

Μετά από το θάνατο του πανίσχυρου τύραννου Πεισίστρατου την εξουσία πήραν οι γιοί του (ο Πεισίστρατος είχε 4 γιους και αρχικά κυβερνούσε ο Ίππαρχος. Όταν δολοφονήθηκε αυτός κυβερνήτης έγινε ο Ιππίας), οι οποίοι εκτός των αντιδημοκρατικών μέτρων που έπαιρναν ήταν και ανήθικοι.

Έτσι, οι δημοκρατικοί Αθηναίοι ετοίμασαν κίνημα εναντίον τους την ημέρα των Παναθηναίων. Ωστόσο το κίνημα απέτυχε λόγω ενός τυχαίου λάθους. Πρόλαβαν όμως οι αδελφοί Αρμόδιος και Αριστογείτονας να δολοφονήσουν το Ίππαρχο και γι αυτό μετά οι Αθηναίοι αποφάσισαν με ψήφισμα να τελούνται αγώνες προς χάρη των δημοκρατικών αδελφών Αρμόδιου και Αριστογείτονα. Αργότερα με τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων ανέτρεψαν οι Αθηναίοι τους τύραννους και ο Ιππίας δραπέτευσε στην Περσία, όπου και πέθανε εξόριστος.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει, σχετικά:

"Ο Πεισίστρατος, ένας δίγαμος στρατηγός που κατέλαβε δια των όπλων την εξουσία των Αθηνών, όταν πέθανε πήραν την εξουσία οι γιοι του, ο Ιππίας και ο Ίππαρχος (από νόμιμο γάμο του Πεισίστρατου) και ο Ιοφών και ο Ηγησίστρατος ή Θεσσαλός ( από παράνομο γάμο).

Οι αδελφοί αυτοί πέρα του ότι ήσαν τύραννοι ήσαν και ανήθικοι. Ο Ίππαρχος έρεπε σε παιδικούς έρωτες (δηλ. ήταν παιδεραστής ως θα λέγαμε σήμερα) και ο Ηγησίστρατος ήταν ψεύτης, υβριστής και ομοφυλόφιλος που αγάπησε ερωτικά ("ερασθείς") τον Αρμόδιο.

Μάλιστα επειδή ο Αρμόδιος δεν ανταποκρινόταν στις ανώμαλες ορέξεις του Ηγησίστρατου, ο τελευταίος δε συγκρατούσε την οργή του, αλλά και κατά τα άλλα δείκνυε προσβλητική στάση κατά του πρώτου.

Τον αποκάλεσε και δημοσίως μαλάκα ("λοιδορήσας τι τον Αρμόδιον ως μαλακόν όντα" ) και εμπόδισε την αδελφή του στο να πάει στη γιορτή των Παναθηναίων ως κανηφόρος παρθένος.

Όλα αυτά εξόργισαν τα αδέλφια Αριστογείτονα και Αρμόδιο και τους φίλους τους, με συνέπεια να λάβουν μέρος στο ανατρεπτικό κίνημα των δημοκρατικών εναντίον των τυράννων την ημέρα της πομπής (λιτανείας) των Παναθηναίων.

Ωστόσο, οι δημοκρατικοί πραξικοπηματίες παρατηρώντας στην πομπή τον τύραννο Ιππία να συνομιλεί στην Ακρόπολη φιλικά με έναν δημοκρατικό πραξικοπηματία (φίλο του Αριστογείτονα), νόμισαν ότι αυτός τους πρόδιδε και θέλοντας να κάνει κάτι ο Αρμόδιος πριν συλληφθεί, πρόλαβε και φόνευσε τον Ίππαρχο στο Λεωκόριον, βλάπτοντας έτσι το όλο ανατρεπτικό κίνημα των δημοκρατικών.

Στην συνέχεια από τα δυο αδέλφια φονεύθηκε επιτόπου ο Αρμόδιος ενώ ο Αριστογείτονας κλείστηκε στη φυλακή, όπου αργότερα το φόνευσε και αυτόν ο Ιππίας.

Ακολούθως, και ως πάντα λέει ο Αριστοτέλης, όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, θεσμοθετήθηκε ο εκάστοτε πολέμαρχος να διοργανώνει επιτάφιους αγώνες προς τιμή των πεσόντων στις μάχες και να κάνει επιμνημόσυνες τελετές για τον Αρμόδιο και Αριστογείτονα". ("Αθηναίων Πολιτεία" , Κεφ. 18).

Τα χρόνια πέρασαν. Η επιστήμη αναπτύχθηκε. Και να το αποτέλεσμα:









Αυτός είναι ο Αριστογείτων, ενός έτους τώρα.



(η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο αλλά είναι σχεδόν ο ίδιος).























Κι αυτός είναι ο Αρμόδιος, άρτι αφιχθείς...





Κι έτσι, είμαστε, πιθανά, το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα, όπου υπάρχει Αρμόδιος... ναι, εδώ δεν θα ακούσετε, "ξαναπάρτε, λείπει ο Αρμόδιος"...

* Των ΄Τεσσάρων Κεριών κι ιδιαίτερα της Μ2Η...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

ΧΘΕΣΙΝΟΒΡΑΔΥΝΟ ΟΝΕΙΡΟ



Χθες την νύχτα είδα ένα περίεργο όνειρο. Δεν νομίζω πως οφείλεται στο εκτεταμένο δείπνο μου. Ήμουν, λέει, σ’ ένα εστιατόριο στο Γκάζι, που ανήκει σ’ έναν Γερμανό (!) και σ’ έναν Έλληνα, που ήταν και γείτονάς μου (!) και είχε μάλιστα κι έναν σκύλο (!).
Στο εστιατόριο βρισκόμουν με την καλή μου και περνούσαμε καλά, τρυφερά και αγαπησιάρικα και πίναμε κόκκινο κρασί και τρώγαμε εξαιρετικό και φροντισμένο φαγητό. Πίσω μας κάθονταν δυό Γερμανίδες, μεσήλικες με έντονη βόρειο-γερμανική προφορά, μάλλον Αμβούργου ή Αννόβερου. Φαίνονταν αρκετά κουτσομπόλες. Φεύγοντας περάσαμε μπροστά τους και άκουσα να λένε στα γερμανικά παρατηρώντας μας "guck, ein alter Man mit einer schoenen Frau, sicherlich wird sie ihn bald fuer immer verlassen " που θα πει "κοίτα, ένας γέρος άνδρας με μια ωραία γυναίκα, σίγουρα θα τον αφήσει σύντομα για πάντα".
Ξύπνησα και σκέφτηκα στα γερμανικά (που έχω αρκετά χρόνια να μιλήσω) "letzten Endes, ich bin nur ein alter Bisbiki », ήγουν "τελικά, δεν είμαι παρά ένας γέρο-Μπισμπίκης" - η λέξη αυτή δεν υπάρχει στα γερμανικά. Ασυνείδητα φώναξα τον φιλοξενούμενο σκύλο της κόρης μου, τον αγκάλιασα κι ένοιωσα τρομερή θλίψη και ματαίωση αλλά το σύνολο μου φάνηκε ρεαλιστικό. Iσως πρέπει να αυτο-αποκαλούμαι "ein alter Bisbiki", δηλαδή, τι θέλει να πει ο ποιητής, ή μάλλον το όνειρο;


Περίεργο και παράξενο πράγμα τα όνειρα…