Γιατί είναι κεκυρωμένη πλέον η αφασία της ελληνικής κοινωνίας. Αποδεχόμαστε τα πάντα ως ντετερμινισμού τινός έρμαια: την ανεκδιήγητη κυρία Τάδε, τον κάθε υπουργό, τον οικολόγο ντε, που ούτε τα προσχήματα της αμφισβήτησης δεν κρατεί, υποχείριο γαρ της ματαιοδοξίας και εξουσιολαγνείας του. Δείπνα, ύβρεις, κινήματα που θα σώσουν τον τόπο στην ημερήσια διάταξη. Πώς ν' αναπνεύσουμε ως κοινωνία;
Η τηλοψία εκπέμπει φρίκη, το Πανεπιστήμιο εν νηδύμω, η Ακαδημία φοβείται για την συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας, η Αριστερά μεταξύ του θυμού της και της παγκοσμιοποίησης (sic)· αθλητισμός, ορθοδοξία, αρχαιολατρεία ορχούνται στο συγχυσμένο νου μας την ώρα που η Ζωή ντρέπεται για λογαριασμό όλων μας.
Οι τράπεζες επαίρονται για τα κέρδη τους και από την άλλη κυνηγάνε μετά μανίας τους λογής φτωχοδιάβολους που υπέκυψαν στα μαγνάδια του καταναλωτισμού ή -κυρίως- πνίγηκαν στα πηγάδια της ανάγκης.
Μπορεί να μην είναι όλα μαύρα· γκρίζα όμως σίγουρα. Η πολιτική υπέκυψε στο λαϊκισμό· πώς αλλιώς; Πού να βρεθεί το πολιτικό υπόβαθρο, ο στοχασμός, η φιλοσοφική σκέψη; Όλα συμβαίνουν τυχαίως· όλα επαφίενται στη συνείδηση ολίγων (ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί).
Ισχυρές λέσχες, αγλαής αποκατάστασις, δέος. Ποια αμφισβήτηση και ποια αντίδραση; Ατερμόνως ηδυπαθείς και απολυταρχικώς βέβαιοι· ανερμάτιστοι αδαήμονες ατενίζουμε το μη γήρας και την διάθλασή του στο μίζερο παρόν μας. Κουρελιασμένες, γυάλινες ψευδαισθήσεις μετεωρίζονται στο κενόν της επικοινωνίας.
Αγκυροβολημένη η εξέγερση στους μύλους της υποταγής και του συμβιβασμού, στο θηριώδη ναό του εκσυγχρονισμού, εκεί όπου θυσιάζονται το δημιουργικό παρελθόν και η ανάπλαση του πολίτη.
Και φίλε μου το ξεκαθαρίζω και πάλι. Πιστεύω στην Ορθοδοξία. Η σκέψη όμως της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που από σώμα Χριστού και κιβωτός σωτηρίας και αλήθειας, γίνεται επίγειος οργανισμός με εφήμερη πολιτική νοοτροπία και αντίληψη, προκαλεί βάναυσα την πίστη. Και αυτή την πολεμώ! Αυτός είναι ο κίνδυνος να χάσουμε εμείς την Ορθοδοξία. Νομίζω ότι κινδυνεύουμε από την εκκοσμίκευση. Δηλαδή, όταν η Εκκλησία αποκτά υπερβολική εφημερότητα, επιγειότητα, τότε χάνει την αληθινή έκφραση και ομορφιά της. Γυμνώνεται από το μεγαλείο της. Ο ιερέας δεν είναι υπηρέτης του λαού, αν είναι υπηρέτης, τότε είναι μόνον του Θεού. Όταν η Εκκλησία εξαντλεί το μήνυμά της στο σήμερα, στο εδώ και στο τώρα, τότε φράζει τους ορίζοντες της ψυχής στο αιώνιο, στο θεϊκό, στο υπερβατικό. Το μοντέλο της Εκκλησίας δεν είναι ο καλός, ηθικός, σωστός, τίμιος, ενάρετος άνθρωπος. Αλλά ο Άγιος. Κι ο Άγιος είναι θεόμορφος. Τον βλέπεις και χωρίς ν' ανοίξει το στόμα του λες: Ναι, υπάρχει Θεός. Οι αμαρτίες είναι ένα τίποτα μπροστά στη χάρη του Θεού. Υπάρχουν απλώς για να ταπεινώνουν. Εγώ βάζω τον πήχυ όσο πιο ψηλά γίνεται. Και, φυσικά πιο πάνω από την σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία, που νομίζει ότι πάντα περνάει πάνω απ' αυτόν τον πήχυ και κινδυνεύει από μόνιομη αλαζονεία. Περνώντας όμως κάτω απ' αυτόν, μας μένει η ταπείνωση….
Αδιέξοδο, και που τα αναφέρω, βγαίνω και πάλι τρελός…Μα από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια; Αδιέξοδο και πάλι…