Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007


Ανώνυμος ή αναγνωρίσιμος;

Πιστεύω ότι το σημαντικότερο είναι η ζωή μας εκτός σκηνής.
Όπως και στους ηθοποιούς: Το πρόβλημα πώς υπάρχουν στη σκηνή, εν πολλοίς είναι το πρόβλημα πώς υπάρχουν εκτός σκηνής. Το συνεχές και το αδιαίρετο. Δηλαδή, στη καθημερινή ζωή είμαστε ηθοποιοί και παίζουμε και στη σκηνή μπορούμε να αληθεύουμε.

Στην εποχή μας διδάσκεται πώς να είναι αναγνωρίσιμος ο τις.

Υπάρχει μια αξία που είναι η ίδια η αναγνωρισιμότητα. Αναγνωρισιμότητα ως τι; Ως οτιδήποτε;

Βέβαια η δική μου εκδίκηση είναι να γίνω δημιουργικά ανώνυμος. Να αντιπαλέψω το δεδομένο πειρασμό της "επωνυμίας".

Πρέπει το έργο της ζωής να αντιδικεί με τις συνθήκες παραγωγής του.

«…Αυτό το πρόσωπο, για να δείξει, θέλει κορνίζα αιμάτινη…» (Κική Δημουλά)
------------
Στην "Ανώνυμη" που κατά καιρούς μαγαρίζει και αναιτιολόγητα βυσσοδομεί και σε τούτο μου το μπλογκ - αφιερωμένο στρέφοντας (με δυσκολία) και την άλλη παρειά. Με την υπενθύμιση πως "εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε" (του Εγγονόπουλου κι όχι του Σαββόπουλου, όπως κοινώς νομίζεται)

4 σχόλια:

tk είπε...

Επιτρέψατέ μου μια ερώτηση. Διάβαζα κάποια παλαιότερα posts και τα ακόλουθα σχόλια και κατάλαβα ότι κατάγεστε-κατοικείτε κάπου στην Θεσσαλία και ειδικότερα στο Πήλιο. Πού ακριβώς? Εγώ κατάγομαι από την Λάρισα-και από διάφορα άλλα μέρη-και στην Αργαλαστή έχω περάσει κάποια πολύ όμορφα καλοκαίρια στο σπίτι μιας πολύ καλής φίλης. Και μια ακόμα ερώτηση. Πως είναι το Πήλιο μετά την φωτιά? Αυτά. Χωρίς να θέλω να είμαι αδιάκριτος πάντα. Καλησπέρα σας.

Θερμεσιλαος είπε...

μορφέα,
στο νε(ο)χώρι έχω ένα κτήμα, κληρονομημένο, με περίπου 80 ρίζες ελιές (μην βιάζεστε, συνολικό ετήσιο εισόδημα, ένας τενεκές λάδι, αποτιμούμενος από την εφορία σε 32,72 ευρώ, ως τεκμαρτό εισόδημα).
δίπλα στο κτήμα αυτό, κάποιος μεγάλος στην ηλικία, γύρω στα 68-69, είχε κάνει ένα μκρό παράδεισο από τότε που του πέθανε η γυναίκα κι οι γιοί του διαπρέπουν ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι στην αμερική. στο κτήμα αυτό εναπόθεσε το νόημα της ζωής του. ασχολούταν καθημρινά, είχε βάλει αυτοματισμούς στο πότισμα και στο ράντισμα, οι 1200 ρίζες μηλιές που είχε διατράνωναν στα μάτια μου την επιμονή και το θάρρος κάποιου που δεν θέλει να τα παρατήσει.
το κτήμα ήταν πολύ προσοδοφόρο, τα μήλα είναι σαφώς πιο ευπώλητα και σε καλύτερες τιμές απο τις εληές. κοντολογίς, μεγάλο το μαξούλι του.

την περασμένη εβδομάδα, βράδυ, μου τηλεφώνησε. Ο διάλογος:

-το κτήμα σου είναι εντάξει. η φωτιά σταμάτησε στο όριο, στη συκιά. Κάηκε μόνο μια, αυτή με το σήμα σας, το ΑΜ.
- σ ευχαριστώ ρε φίλιππα, αλλά μην μπαίνεις στον κόπο βραδυάτικα. τι γίνεται με τη φωτιά;
-δεν βαρυέσαι μωρέ. εγώ χθες κοιμήθηκα πλούσιος και σήμερα ξύπνησα φτωχός. αλλά θα τα ξαναφτιάξω. πρέπει να τα ξαναφτιάξω όλα. σε περιμένω για κανα τσίπουρο, δεν βαρέθηκες το τσιμέντο; α, και σου'χω και κρίταμα, τα μάζεψα για σένα στη λαμπινού, στο πρόπαν. και σου 'χω και τσίπουρο. άντε τώρα, καληνύχτα.

αυτά για την φωτιά. κι ο διάλογος είνα δηλωτικός πως υπάρχει η βούληση και η καύλα (με την σωστή, φυτολογική έννοια) να ξαναγίνουν όλα.

θα σας γράψω για τα υπόλοιπα, για τα οποία αναρρωτιέστε, αργότερα.
ημέραν καλήν
Θ.

Θερμεσιλαος είπε...

όσο για τα υπόλοιπα που ρωτάτε.

ναι, η καταγωγή μου είναι από κει και νοιώθω τυχερός γιατί το πήλιο έχει μια μαγεία για μένα, είναι ταυτόχρονα κι ένας ιδεατός τόπος.

η αναφορά μου "θεσσαλιστί" δεν είναι παρά ένας προσωπικός σαρκασμός στον έρασμο και στην λεγόμενη προφορά του των ελληνικών. ο δύσμοιρος, προφανώς αγνοόυσε πως δεν υπήρχε μια ενιαία ελληνική γλώσσα αλλά πολλές διάλεκτοι και βάσισε την θεωρία του αποκλειστικά και μόνον στην αττική διάλεκτο, αγνοώντας τις υπόλοιπες, την δωρική, την ιωνική την ελληνιστική εκδοχή αλλά και την αιολική, κατάλοιπα της οποίας ομιλούνται ανέκαθεν στην θεσσαλία (βιβλιογραφία στην διάθεσή σας).

δεν κατοιώ στην θεσσαλία, αλλά στο κέντρο της αθήνας κι έτσι το πήλιο παραμένει ο τόπος, όπου ενίοτε προσφεύγω ιδεατά, ιδιαίτερα στις δλύσκολες εποχές όπως τώρα. πέρασα όλα μου τα καλοκαίρια στην άφησσο σ'ένα σπίτι που τώρα μου ανήκει μερικώς. προσπαθώ να πηγαίνω συχνά, ιδιαίτερα στις πινακάτες, όπου αγόρασα πριν 20 χρόνια ένα σπίτι, αλλά με τα χρόνια είναι δύσκολο και, έτσι περιορίζομαι, ιδιαίτερα τώρα τελευταία, σε συχνές επισκέψεις στην άφησσο.
αναφέρετε την αργαλαστή - είναι ένα πανέμορφο χωριό. κρίμα που πιάσαν τον λιόντα τον ληστή, όπως λέει και το τραγούδι... :))

χαίρομαι που είστε από την λάρισα, εκεί κτυπά πλέον η καρδιά της θεσσαλίας. αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ να αναφέρω την κλασική βολιώτικη φράση, που κάθε βολιώτης λέει όταν μαθαίνει πως κάποιος είναι από την λάρισα : "στ' λάρ'σα έχ' πολύ κ'νουπ' " :))
εξαιρετικά φιλικά,
Θ.

tk είπε...

Καλή σας μέρα.

Διαφωτιστικές οι απντήσεις σας. Σας ευχαριστώ. Στην Άφησσο έκανα τις πρώτες διακοπές της ζωής μου, μόλις έγινα 40 ημερών. Από τότε έχω πάει μόνο μια φορά κι αυτή πριν πολλά χρόνια. Όσο για την κόντρα Λάρισας-Βόλου ξέρετε φαντάζομαι το ανέκδοτο που λέει: Ποιο είναι το πιο ωραίο αξιοθέατο στην Λάρισα/στο Βόλο? Η πινακίδα που λέει προς Βόλο/ προς Λάρισα"
Τώρα για το κατά πόσον χτυπά η καρδιά της Θεσσαλίας ή κάποια άλλη καρδιά στη Λάρισα, δεν με πολυενδιαφέρει. Αυτό που βλέπω με τη Λάρισα είναι ότι με τα χρόνια εξελίσεται σε μια λειτουργική μεγαλούπολη. Έχει πεζόδρομους, έχει πλατείες, έχει πάρκα. Είναι αρκετά ανθρώπινη συγκριτικά με κάποιες άλλες. Δεν είναι τέλεια, αλλά έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι τέλειος. Την καλημέρα μου και πάλι.